بریده‌های کتاب آقای ربات

هنگامی که رنگ مذهبی ظاهر می شود، کارایی سازمان ها در رسیدن به هدف های اقتصادی که برای آن فعالیت می کنند، پایین می آید.

شغل اصلی و چشمگیر طبقه بالا، حکومت کردن است که از بنیاد و بنا، اشتغال یغماگرانه است.

به این نتیجه رسیدم که آدم وقتی با موضوع عشق روبه‌رو می شه یا در استدلال هاش باید از چیزی مایه بذاره که بالاتر و مهم‌تر از خوشبختی و بدبختی‌، فضیلت و رذیلت و اینجور مفاهیمه، یا اصلا دور هرچه استدلاله خط بکشه.

من همیشه وقتی به خوشبختی انسان می اندیشم یه جور دلتنگی در خودم احساس می کنم، و حالا که با این مرد خوشبخت رو به رو شده بودم، یه جور احساس غم که با نومیدی پهلو می زد وجودمو پر کرده بود.

به قول پوشکین، دروغی که به ما اعتلا می بخشه برامون از صد تا راست معقول عزیزتره.

پول هم مثل ودکا آدم رو از این رو به اون رو می کنه.

اینو از من داشته باشین، تو مسائلی که پای دل درمیون باشه، و به خصوص در امر ازدواج، تلقین نقش مهمی ایفا می کنه.

واقعیت نگران و بی قرارش می کرد و تو یه حالت دلهره دائمی نگهش می داشت. و شاید به دلیل توجیه ترس و تنفرش از حال بود که همیشه گذشته و چیزهایی رو که هیچ وقت اتفاق نمی افتن ستایش می کرد.

خلاصه آدم در این مرد اشتیاقی همیشگی و مقاومت ناپذیر می دید که می خواست یه لاکی برای خودش بپیچه تا از تاثیرهای خارجی در امان بمونه و از اون ها جدا باشه.

از آنجایی که محافظه کاری یکی از خصوصیات بخش ثروتمند و بنابراین معتبر جامعه است، دارای برخی ارزش‌های احترام انگیزی و آراستگی است.

نیاز به یادآوری نیست که انسان امروزی چقدر رغبت دارد که به دنیای فکری اربابی گذشته برگردد و از بردگان شخصی استفاده کند.

پس روی و برگشت به سوی وضعیتی که در گذشته مدت ها جامعه با آن خوپذیر بوده، آسان تر است.

در عین حال، طرز تفکر جاری انسان ها همواره تمایل به دوام نامحدود دارد، مگر اینکه شرایط محیط، آنها را به تغییر وا دارد. بنابراین، نهادها که از گذشته باقی مانده اند، و این طرز تفکرها، دیدگاه ها، گرایش ها، توانایی ها و غیره، خودشان یک عامل محافظه کارانه هستند.

اگر به چشم‌انداز های پنج، شش سال گذشته نظر بیفکنیم، می بینیم مدهای گذشته اگر بد‌نما نباشند، حداقل خنده‌آور هستند.

وقتی من نباشم، چه چیز خواهد بود؟ هیچ چیز نخواهد بود.

صبح می بایست برخیزد و باز لباس بپوشد و به دادگاه برود و حرف بزند و بنویسد و اگر هم نرود ناچار بایست در خانه بماند و طی بیست و چهار ساعتی که گذراندن هر یک از آن ها عذابی بود این زندگی را بر لب گودال گور به تنهایی تحمل کند بی هیچ همنفسی که حال او را بفهمد و غم خوارش باشد.

بر اثر تمایزی که به تناسب مصرف ظاهری شکل می‌گیرد، اعضای بیشتر طبقات، برخلاف ریخت و پاش بی حسابی که در حضور دیگران از خود بروز می‌دهند، در زندگی خصوصی و خلوت خود، بسیار فقیرانه زندگی می‌کنند. اینکه مردم عادتا با پرده کشیدن جلو زندگی خصوصی خود، آن را از دید دیگران پنهان می‌دارند، نتیجه دیگر همین تمایز است.

خلاصه و به طورکلی، این طبقه برتر است که معین می کند جامعه کدام شیوه زندگی را به عنوان سبک آراستگی و افتخارآمیزی خواهد پذیرفت، و نیز طبقه آن است که با ارائه و روال مطلوب، سبک اجتماعی زندگی خوب را در عالی ترین و آرمانی ترین شکل آن رواج دهد.

با مصرف در حد ضرورت زندگی، شایستگی به دست نمی آید؛ مگر اینکه در مقایسه با تنگدست بیچاره ای باشد که به نان شب محتاج است.

برای به دست آوردن و حفظ اعتبار، فقط داشتن ثروت یا قدرت کافی نیست. ثروت یا قدرت باید نشان داده شود، زیرا اعتبار فقط با آشکار کردن آنها به دست می آید.