بریده‌های کتاب ☆"ملکهٔ عذاداری"☆

_اون قدر دوستم داری که بعد رفتنم گریه کنی؟ _منظورت اینه که اگه آسیب ببینی؟ _اگه بهت آسیب بزنم! _اگه بهم آسیب بزنی، گریه نمی کنم. مقابله به مثل می کنم. بهت آسیب می زنم

بیا و در امواج بیفکن قلبت روحت گم شده ولی هنوز هست در جسمت من را بنوش و خاموش بمان هزاران جان به من ده و یک جان بستان به سویم بیا من را بنوش بنوش و غرق شو و بگذار شوم خموش تو نه بیشی و نه کمتر از دگران همه باید بمیرند و آرام گیرند مباش نگران برایم ارمغان بیاور جسمت بگذار دریا باشد مزارت☆

ولی من قلب داشتم صاحب قلبی بودم که داشت می شکست

همه ی ما به خاطر حسرت هامون رنج می کشیم

مگه برای کسی مهمه؟ همین که خودش خوش باشی مهمترین مسئله ست.

این هم یه فصله. هر فصلی بالاخره تموم میشه

سکوت! تا الان باید به آنها عادت می کردم.

میاکا: غرق چی شدی؟ کیلن: اگه بتونم افکارم رو سرو سامون بدم، حتما بهت می گم.

مهم نبود کجا باشم، از تلاش برای تبدیل شدن به کسی که نبودم، خسته بودم.

هر کس که قلبش می تپه از کشتن هم نوعانش لذت نمی بره