بریده‌های کتاب Ayeh

آخرین تصمیم مجتبی میثمی در زندگی‌اش همین بود؛که برود قطعۀ شهدا در بهشت زهرا.

ایرانی ها برخلاف خودشان اسامی کشته هایشان را پنهان نمیکردند و باز هم برخلاف ایشان تلفات نظامی را نه امری مایه ی سرشکستگی که مسئله ای افتخار آمیز میدانستند!

می دانست که تا سختی نکشد و در زندگی رنج نبیند،زندگی به رویش نخواهد خندید .

به راستی که امید چه داروی شفا بخشی است.

اشک چیزی نیست که بشود مقابلش سد ساخت .