بریده‌های کتاب معصومه فراهانی

اما زمان، خودِ زندگی است. و زندگی در قلب انسان خانه دارد. و هرچه آدم‌ها در استفاده از زمان بیشتر صرفه‌جویی می‌کردند، وقت کمتری برایشان باقی می‌ماند!

مومو طوری گوش می‌داد که آدم‌های دو دل و ناامید یکهو دقیق می‌دانستند چه می‌خواهند و باید دنبال چه باشند‌.

مومو طوری با دقت گوش می‌داد که در ذهن آدم‌های احمق و نادان هم یکهویی فکرهای زیرکانه‌ای جرقه می‌زد. نه اینکه مومو چیزی گفته یا سوالی کرده باشد و این‌طوری طرف را به فکر انداخته باشد‌. نه. مومو فقط می‌نشست و سراپا گوش می‌‌شد، با تمام وجود گوش می‌داد. در آن حال با چشم‌های درشت و سیاهش زل می‌زد به آدم. و آدم یکهو احساس می‌کرد که به فکرهای جالبی دست پیدا کرده است. فکرهایی که همیشه در مغزش بوده‌اند و او تا آن موقع از جودشان بی‌خبر بوده ..

اما تو چی؟

توی قبرستان که باشیم، در محاصره‌ی اموات، بر سرچشمه‌ی آگاهی هستیم. توی قبرستان، در همان نگاه اول، چیزی که باید از زندگی بفهمیم می‌فهمیم؛ همین که داریم می‌میریم!

اوضاع نه به‌ خاطر من هیچ‌وقت خراب شد، نه به لطف من هیچ‌وقت خوب. اتفاق‌ها همیشه می‌افتند و من همیشه تماشاچی‌ام. فقط خودم را باشان وفق می‌دهم.