بریده‌های کتاب محمدصادق علیزاده

تصور مرگ یک نفر آسان‌تر است تا مرگ صد نفر یا هزار نفر. مصیبت وقتی تکثیر شود انتزاعی می‌شود. آدم از چیزهای انتزاعی کمتر ناراحت می‌شود.

یکی از خبرنگاران تایمز لندن در بررسی دستاوردهای بریتانیا در زمان زمان جنگ در خاورمیانه اعتراف کرد که نوعی از «جباریت وجود داشت که واژه‌‎ای مانند امپریالیسم» می‌توانست آن را بر «نجیب‌ترین افراد» اعمال کند.

واژه‌هایی نظیر «اما» و «اگر» جایگاهی در تاریخ‌سازی ندارد.

یک بار موشی را آتش زدیم. روی آن موش نفت ریختیم و با کبریت آتشش زدیم و رهایش کردیم. منظرۀ موش شعله‌ور که در طول کوچه می‌دوید به‌قدری دردناک بود که روحم را سخت آزرد. تا سال‌های سال تصویر آن منظرۀ زشت در ذهن من باقی ماند.

اگر بهاییان را با اقلیت‌های مذهبی هم مقایسه کنیم نتیجه قابل توجه است. در میان اقلیت‌های مورد پذیرش قانون اساسی تنها پنج نفر توانسته بودند به رده بالای ارتش ارتقا یابند: چهار زرتشتی و یک مسیحی!

افراد #بهایی کوشش دارند در اجرای برنامه 9 سالۀ خود که 3 سال از آن سپری گردیده در غالب پست‌های مهم مملکتی از جمله مجلس شورای ملی به هر طریقی که ممکن رخنه نمایند.

زندگی در زندان حالتی معمولی و پیش و پا افتاده پیدا می‌کند. هر روز مثل روز قبل است. هر هفته مثل هفته قبل است و بنابراین ماه‌ها و سال‌ها با هم در می‌آمیزند و یکی می‌شوند. هر چیزی خارج از این الگو موجب عصبانیت مسئولان می‌شود چون زندگی رومره و عادی نشانه یک زندان خوب و تحت کنترل است.