بریده‌های کتاب ماهلین خاطره

«وقتی عزیزترین کس آدم میره یه بخشی از وجود آدم رو با خودش می بره. یه جایی از وجود آدم برای همیشه خالی می مونه.این جای خالی میشه جای رفت و آمد هزار فکر و خیال، هزار جور حسرت و افسوس. حسرت اینکه چرا وقتی بود خوب تماشاش نکردی، خوب باهاش حرف نزدی، خوب به حرفاش گوش نکردی. یه عزیز وقتی می ره، رفتنش هر طور فکر کنی ناگهانیه، حتی اگه خیلی پیر باشه، حتی اگه مدت ها مریض بوده باشه، رفتنش باور نکردنیه چون یه تیکه از وجود تو رو هم با خودش می بره.»

«یه وقت به سرت نزنه بذاری و بری. با اینکه گنداخلاقی هات تمومی نداره، ولی دنیا بدون تو جای مزخرفیه. شنیدی چی گفتم؟ تالولا! دنیا با تو جای باحال تریه.»

_به فصل ها فکر می کنم. به لذت های بهار. به روزهای سخت و شب های تاریک و طولانی زمستان. به این فکر هستم که آیا افراد پیر هم به گذشته ی خود نگاهی می اندازند و فصل هایش را می بینند؟ چندین تابستان؛ ده ها بهار.

قلب اعتراض کرد و گفت «سنگ ها چرا در مسیر آب، شکل قلب می شوند؟» هیچ کس نگفت، قلب ها چرا بی اجازه سنگ می شوند.

«وقتی یه سرنخ پیدا می کنین، همون رو دنبال کنین. اگه بخواین نگران همه ی نتیجه های احتمالی باشین، هیچ وقت به جایی نمی رسین.»

برای آن که درست جلو برویم باید پشت سرمان را بشناسیم

روز چطور می توانست شب را درک کند؟ تاریکی از نور چه می فهمید؟

خواهر داشتن یه موهبته

تمدن اینه. قدرتِ گرفتنِ عکس و نوشتن کلمات. تمدن قدرت عشق ورزیدن به زیباییِ دنیا و همه ی موجودات زنده ست. قدرتِ آزادانه گشتن در دنیاست.