بریده‌های کتاب mahdiye

حالا که به او نگاه می‌کنم، متوجه می‌شوم نگرانی‌اش فقط به‌خاطر این نیست که من را بی‌دست‌وپا می‌داند؛ بلکه تنها دلیلش این است که او به من اهمیت می‌دهد.

هزاران فکر هم‌زمان در ذهنم می‌گذرند؛ همه‌ی حرف‌هایی که باید به او می‌گفتم... و هرگز این کار را انجام ندادم.

چشم‌هایش با بُهت گشاد شده‌اند و من برای دومین بار در طول این مدت، صدای فریاد کشیدن یک آدم را می‌شنوم. این صدای خودم است.

شاید همین که یه روز رو درست زندگی کرده باشیم و خوشحال باشیم، بهتر از این باشه که یه عمر رو اشتباه زندگی کنیم.

بقیه زمان بیشتری برای شناختن همدیگه دارن و همین داشتنِ زمانِ بیشتر باعث میشه دیرتر با هم صمیمی بشن. درسته که ما زمان کمی داریم اما من بهت دروغ نمی‌گم. بقیه زمانشون رو تلف می‌کنن و منتظر لحظه‌ی مناسب می‌گردن، ولی ما از این داستان‌ها نداریم.

من فقط از بعضی‌ها خوشم می‌آمد، اما شرم‌آور است که اعتراف کنم آن‌ها شخصیت‌های کتاب‌ها و برنامه‌های تلویزیونی‌ بوده‌اند.

من در خط پایان هستم، اما هیچ‌وقت در مسابقه شرکت‌ نکرده‌ام.

زندگی صحنه یک نمایش است و ممکن است ما از نقشی که در آن داریم راضی نباشیم.

هر انسانی هم خوبه هم بد، این بخشی از انسان بودنه.

گاهی مردم نمی‌دانند عاشقند‌ تا زمانی که عشقشان را از دست می‌دهند.

فردا قولی به ما نخواهد داد، اما اکنون زمان آن نیست که اشک بریزیم.

گل گفت:باید اعتراف کنم که من تو را دوست دارم. تقصیر من بود که تو هیچوقت این رو نفهمیدی. اما تو هم مثل من احمق بودی، سعی کن شاد باشی...

کسی نیست که نتوان نجاتش داد. این آدمها‌ هستند که از نجات کسی دست می‌کشند.