بریده‌ کتاب‌های مَصی

یک حس غریب در سینه ام:))

ما فقط وقتی زیبایی و منحصر به فرد بودن کسی یا چیزی رو تحسین می کنیم که مرده باشه. *** این موضوع همیشه برام عجیب بوده،اینکه مردم قدر چیزی رو که دارن نمیدونن تا زمانی که بمیره.

گاهی مجبوریم چیزهایی را که قبلا داشتیم رها کنیم تا آن چیزی را که الان داریم از دست ندهیم.

گاهی مردم نمی‌دانند عاشقند تا زمانی که عشقشان را از دست میدهند.

اما بدون تو، این گل ها شاید هرگز نور را نمی شناختند.💗

مرگ هیچ دردی با خود ندارد.فقط آرامشی جاودان است.

احساس شکنندگی؛و بیشتر از آن،تنهایی.

هیچکس در این کشتی نبود که از من دفاع کند. :))

«هیچ وقت نمی‌شه درست یه آدم رو شناخت،مگه نه؟»

این عشق بود که همه‌ی ما را درهم شکست.

توی این شهر به جای کسی بودن بهتره هیچ کسی نباشی.

تو برای این دنیا ساخته نشدی،فیبل.

این راه و رسم زندگی نیست.اینکه عوض زندگی در لحظه همیشه نگران آینده باشیم.

پس لطفاً فراموشم نکن،باشه؟ :))

مجبور نیستم دوستانه رفتار کنم.چیزی به کسی بدهکار نیستم.

حس میکنم زندگیم بعد از آشنایی با تو شروع شد جولی.تو بهترین اتفاق واسه این شهر کوچیک و واسه من بودی.این رو میدونم تا وقتی همدیگه رو داریم مهم نیست بعد از اینجا کجا بریم.🩷

تو همه دنیای منی جولی و یه روزی،شاید من فقط بخش کوچکی از وجودت باشم.امیدوارم اون بخش کوچک رو حفظ کنی:))