بریده‌های کتاب Maral

نبرد حقیقی، میان پرودگار یگانه‌ی هستی و شیطان برپاست. انسان نبردگاهی بیش نیست و تمدن او حاصل این نبرد ... تا روزی که این جنگ در آسمان، جاری است، نبردِ روی زمین، نیز ادامه خواهد یافت. انسان ها ستم خواهند کرد و خون بی گناهان برای آنچه ارزش نهایی نیست، ریخته خواهد شد و اسارت در رنگ های نو ، پابرجا خواهد ماند.

ستمگر محتاج تملق است و متملق نیازمند به امرار معاش!

ولی افسوس که شیطان دوباره لانه می‌کند و ستمگر می‌پرواند. کم نیست جمعیت ستمگرانی که مردم در طول تاریخ از جا برکنده اند، ولی ستم در دل های دیگری، خانه کرده و باز میگردد.

اشک هایم مانند شبنم، بر بوته های جنگلی می‌چکید، دلم از این همه ناملایمات، شکسته بود. حالا من، غمگین ترین پسربچه‌ی همه‌ی دنیا بودم!

مادربزرگ مرده بود!... ماننا نیز!... دختر آرزوهای من... دختر آینده‌ی من!...

اصلا چطور می‌شود در دنیایی که همه یا ظالم اند یا مظلوم و یا مبارز، آسوده زندگی کرد؟ یا بی خیال و بی طرف باقی ماند ؟! شاید بهترین راه، کناره گیری از همه چیز و همه کس باشد؟

برخلاف آرامشِ بیرونی ، در درونم غوغایی به پا بود. گویی تمام افکار زندگی ام، حالا یکباره بر مغزم ، حمله ور شده بود و آن را از هر سو می فشرد.

مِهر، همسر پیر و مهربان او ، غم عجیبی در چشم داشت که با وجود لب های پر لبخند، در عمق نگاهش دیده می‌شد.

من چند قدم دنبالش دویدم، ولی چه فایده؟ انگاری عشق رفتن داشت. محو بود و هیچی نمی دید. هیچی. حتی خداحافظی هم نكرد.

ولی مریم می‌گه زندگی اگه همیشه نمی‌خواد بهمون لبخند بزنه قبول، ولی یکی بهش بگه لامصب پوزخندت دیگه چیه این وسط ؟

به قول دکتر عباسی دوباره پاشدنه که سخته، وگرنه همه‌ی ما یه روزی زمین میخوریم.

تو نمی‌توانی در زندگی احساس و منطق را در یك جام بریزی ، آن دو در یک ظرف نمی گنجند !

مگر حرف مردم ملاک عمل است ؟ مگر به حرف مردم می‌شود استناد کرد ؟ شایعه ، شایعه است !

آنان که در چیزهای زیبا معانی زشت می یابند ، فاسدند ، بی آنکه جذاب باشند. آنان که در چیزهای زیبا معانی زیبا می‌یابند ، رشد یافته‌اند. بهر اینان امیدی هست. آنان برگزیدگانی اند که از چیزهای زیبا تنها معنی زیبایی میگیرند.

ایام شیرین هم باز خواهد گشت همیشه که زمانه یک جور نیست.

یادمان نرود که تغییرهایِ بیرونی بدون تغییرهایِ درونی رخ نمی‌دهند!