بریده‌های کتاب مهتا

زیر تابلوی : «اتحاد بلدیات جبل عامل» تابلوی دیگری زده شده که برخلاف همۀ تابلوهای شهری که خبری می دهند، این یکی سؤال می پرسد. سؤالی که جوابش را کسی نمی داند. نوشته: «این الطالب بدم المقتول بکربلاء؟»

چند روز پیش عمه ام زنگ زده بود به موبایلم. حال و احوال می کرد. پرسید بیشتر از همه دلت برای چه چیز ایران تنگ شده؟ رویم نشد بگویم صدای اذان. گفتم: نان سنگک.

با چه لیاقتی سحرِ اربعین توی حرم امام حسین چمباتمه زده ام و دارم برای آب سردکن گوشۀ حرم حرف می زنم. خوب جایی ساکن شده ای ها! ببین رویت نوشته اند؛ وقف حرم اباعبدالله. خوش به حالت؛ ولی کمی دیر کرده ای رفیق. چه می شد اگر ماشین زمان داشتی و یک توک پا می فتی به دهم محرم سال 16 و کودکان تشنۀ اربابت را سیراب می کردی و برمی گشتی؟ می شدی جزو یاران حضرت سقا.

صدای اذان در شهر پیچید... دو محمد به سمت مسجد روانه شدند. بادی از سمت خلیج فرشتگان آمد و موهایشان را پریشان کرد. دسته گل، بینشان دست به دست شد و هر دو آن را بوییدند. _ می دونستی فرشته ها هم بوی گل سرخ می دن؟ _ شبیه شما؟

هیچ وقت هیچ وقت نقاش خوبی نخواهم شد امشب دلی کشیدم شبیه نیمه سیبی که به خاطر لرزش دستانم در زیر آواری از رنگ ها پنهان ماند

من تهران را دوست دارم اما از دستش حرص هم می خورم تهران شهر من است شهری است که دوست دارم

رنج با ما عجین است.درد با ما عجین است.باید صبوری و تحمل کنیم.ما از زندگی طلبکار هستیم در حالی که باید به زندگی بدهکار باشیم. زندگی هدیه ای است که به ما داده شده و باید از آن نگهداری کنیم و به آن چیزی اضافه کنیم ...

بعضی وقتها انسان میبیند یک حال خوشی دارد!حال نورانی دارد!نمیداند علتش چیست؟هرچه فکر می کند هیچ علتی پیدا نمی کند... نمیداند در کوچه ای جایی رد می شده و فقط به نحو گذرا حضرت عجل الله از کنارش رد شده است.این نورانیت و حال خوش به همین جهت در این شخص ایجاد شده است. آخر می شود انسان از کنار کوه ایمان رد شود و در او تاثیر نگذارد؟!