بریده‌های کتاب مائده حسن زاده

نسیم خنکی می وزید. می خواست یادِ مرده ها بیندازد که چند روز دیگر پاییز است. مرده ها کاری به پاییز ندارند. مرده ها روزگار را با خودشان برده اند زیر خاک.

امان از دست این خاک..... سیرمانی هم ندارد. یک روزی من را هم قورت می‌دهد، طوری که هیچ ردی از من باقی نماند.

چطور ممکن است دلت برای کسی تنگ شود که هرگز او را نشناخته ای!

عطر باید یک داستان بگوید. داستانی از اینکه تو چه کسی هستی، چه کسی ممکن است باشی، شاید حتی از کسی که می ترسی بشوی..‌. همه این چیزها ممکن است. این عناصر بسیار خودمانی از یک زدن هستند، درست شبیه امضایش یا آهنگ صدایش و آن احساسات و حالات وجودش را که بدون نام و زبان هستند می رساند.

دکتر ساده لوحانه، با تکبری دوست داشتنی گمان می کرد همه می خواهند تا ابد زندگی کنند.

{ لطفا به مزخرفات اون قلب احمقت گوش نکن. اول، خودت رو در نظر بگیر.}

آدم باید واقعا بخواهد کسی بمیرد تا بتواند او را خفه کند. خیلی هم زیاد باید بخواهد