بریده‌های کتاب محمد مهدی فتحی

در دوستی هیچ چیزی قطعی و مورد اعتماد نخواهد بود، مگر آنکه سینه ای گشوده بیایی و خویشتنت را عیان کنی. نمی توانی لذت دوست داشتن و دوست داشته شدن راستین را دریابی، زیرا نخواهی دانست عشق حقیقی چیست.

در این جهان، اغلب افراد در کسی چیز خوبی نمی یابند مگر آن که آن کس به نحوی با آن ها منفعت برساند، تو گویی به خرید چهارپایان آمده اند!

یافتن کسی که با دوست خود تا اعماق مصائب فروبرود، آسان نخواهد بود. هرچند حق با انیوس بود که می گفت: رفیق صدیف در طالع پریشان یافت می شود

اولی - اینکه ما باید برای دوستانمان همان کاری را انجام دهیم که برای خودمان می کنیم- یقیناً اشتباه است. فکر کنید که چه کار هایی برای دوستانمان انجام می دهیم که هرگز برای خودمان نمی کنیم! بخاطر دوست، نزدیک بی ارزش تنما و تقاضا خواهیم کرد یا با تندی و درشتی با کسی درگیر و مواجه خواهیم شد. انجام این کار ها اگر برای خودمان باشد مایه ننگ است و اگر برای دوستان باشد غالباً مایه سرافرازی. دیدگاه دوم دوستی را به مبادله پایاپای اعمال و احساسات محدود می کند. این نگرش دوستی را به محاسبه دقیق و تنگ نظرانه طلب و بدهی فرو می کاهد. به گامن من، دوستی راستین چیزی غنی تر و سرشار تر از آن است. دوستی داستین حساب ها را بازبینی نمی کند که ببیند بیشتر داده ایم یا گرفته ایم؛ نمی ترسد از آنکه لطف و محبتی هدر برود یا سرریز شود و به زمین بریزد یا بیش تر از آن مقداری که جبران می شود به کاسه دیگری بریزد؛ نه، دوستی چنین نیست.

مبانی دوستی منفعتی نیست که از دوست به دست می آوریم، لبکه لذتی است که از عشق دوست می بریم

زیرا چیزی بهتر و لذت بخش تر از دوستی از جانب خدایان به ما نرسیده