بریده‌های کتاب لونا🌜

ژیمناستیک گفت: "گریه کن تیستو، گریه کن! برایت لازم است. آدم‌بزرگ‌ها جلوی گریه‌شان را می‌گیرند، ولی کار اشتباهی می‌کنند، چون اشک‌های‌شان توی تنشان یخ می‌بندند و این همان چیزی‌ست که باعث می‌شود قلبشان اینقدر سخت بشود."

-تیستو، این توپ‌ها سرمایه اصلی میرپوال است. هرکدامشان با هر شلیک، می‌تواند چهار خانه بزرگ، به بزرگی خانه تو را نابود کنند. به نظر هیچکس نیامد که تیستو از شنیدن این موضوع، همان غروری را که آقای ترونادیس حس می کرد، حس کرده باشد. باخودش فکر کرد:"پس با هر شلیک این توپ‌ها چهار تیستو بدون خانه می‌شوند، چهار کارلوس بی پلکان می‌شوند، چهار املی بی آشپزخانه می شوند..پس با این دستگاه‌هاست که آدم باغش را، کشورش را، پایش را، و یا یکی از اعضای خانواده‌اش را از دست می‌دهد؟خب، که اینطور!..."

آدم بزرگ‌ها عشق غریبی دارند که چیزهای شرح ندادنی را شرح بدهند! از تمام چیزهایی که غافلگیرشان کند، ناراحت می‌شوند و از لحظه‌ای که چیز تازه‌ای در دنیا کشف شود و یا به‌ وجودآید، کلی سعی می‌کنند تا ثابت کنند این چیز تازه، تازگی ندارد و قبلا هم آن را می‌شناخته‌اند.

تیستو با گوش دادن به حرف های دکتر "متخصص امراض مختلف" متوجه شد که مراقبت از انسان ها، خیلی مشکل تر از باغبانی ست. پزشک بودن، یعنی دائم در حال جنگ و مبارزه بودن و لحظه‌ای هم درنگ نکردن. از یک طرف همیشه باید آماده باشیم تا از وارد شدن بیماری به بدن آدم‌ها جلوگیری کنیم و از طرف دیگر باید مراقب باشیم تا سلامتی از بدن انسان‌ها خارج نشود. تازه سلامتی یکی ست و مرض، هزارتا!

-تو بدبخت که نیستی، هستی؟ +برای شناختن بدبختی باید اول خوشبختی را بشناسیم. من مریض به دنیا آمده ام.

چیزی که تیستو از جنگ می‌فهمید، این بود که جنگ چیز خوبی نیست. چون خیلی آهسته درباره اش حرف می زدند. حس کرده‌بود که جنگ یا باید چیز زشتی باشد و یا یک نوع بیماری مخصوص آدم‌بزرگ‌ها. بیماری‌ای شاید بدتر از مستی، وحشتناک‌تر از فقر و خطرناک‌تر از آدم‌کشی.

به یک نقاشی دل باخته ام.نه، این جمله هم انگار چیزی کم دارد- بهتر است بگویم به مدار یک نقاشی کشیده شده‌ام، خودم را واگذاشته‌ام تا با جاذبه‌ی سرسری‌اش که هر دَم گیراتر می‌شود، به جانبش کشیده شوم. هستی و قدرتِ اراده‌ی نقاشی را به حس دریافته‌ام، دل‌سپرده و گرفتارش شده‌ام. و حاصلِ این همه، ثمره‌ی نگریستن تا سرحدِ توان به آن سطحِ سرشار، عشق است-مرادم از عشق حسّ شفقّتی‌ست به تجربه، به مأنوسیِ با چیزهای این جهان.

نوشتن از خود یک‌جور دستِ پیش گرفتن در برابر مرگ است و هراسِ فراموشی و فنا، مومیایی‌کردنِ نفس است، تمنای پیش‌انداختنِ محاکمه است، شلاق تطهیر است بر خود و بر میدانِ دید یا خواستِ فراهم‌آمدنِ پیشاپیشِ طومار اعمالی‌ست برای روز مبادا‌: چنان که روسو در نخستین سطر‌های اعترافاتش می‌نویسد در صور که بدمند، خواهم‌آمد این نوشته را به‌دست گرفته، آواز خواهم داد: اینست آنچه کردم و اندیشیدم و بودم.

-بچه‌های من بازی نمی‌کنند. -پس چی‌کار می‌کنند؟ -خودشان را برای گذشتن از زندگی آماده می‌کنند. می‌گویم: -من از زندگی گذشتم و هیچی پیدا نکردم. -چیزی واسه پیدا‌کردن نیست. دنبال چی می‌گشتی؟ -تو. من واسه تو برگشته‌ام.

اکنون می‌فهمم هرچند تلاش لازمه‌ی موفقیت یک رابطه‌است، برای جلب محبت و عشق یک نفر نباید تلاش‌کرد. او یا تو را دوست‌دارد یا ندارد. دوست‌داشتن و دوست‌داشته‌شدن باید آسان و بدون‌ دردسر به‌دست بیاید.

دیوارها دیگه از من محافظت نمی‌کنند. هیچ‌وقت از من محافظت نکرده‌اند. استحکام‌شان فقط توهم است، سفیدی‌شان خدشه‌دار شده.

بچه می‌گوید: -من که سردر نمی‌آورم. کی تو انقلاب پیروز شد؟ چرا همه‌چی ممنوع است؟ چرا آنها این‌قدر بدجنس‌اند؟

-فراموش خواهید‌کرد. زندگی همین است. همه‌چی با گذشت زمان محو می‌شود. خاطرات کم‌رنگ می‌شوند، درد کم می‌شود. زنم مثل یک پرنده یادم می‌آید، مثل یک گل. او معجزه‌ی زندگی بود، تو دنیایی که همه‌چی سبک و راحت و زیبا به‌نظر می‌آمد.

-همیشه می‌خندید. مثل یک بچه خوشبخت و بی‌خیال بود. میوه‌ها، گل‌ها، ستاره‌ها و ابرها را دوست‌داشت.

بچه‌می‌گوید: -تنها فرق بین مرده‌ها و آنهایی که رفته‌اند همین است، نه؟ آنهایی که نمرده‌اند برمی‌گردند. لوکاس می‌گوید: -ولی وقتی نیستند از کجا بدانیم که نمرده‌اند؟ -نمی‌توانیم بدانیم.