بریده‌های کتاب Kimia

ولی متوجه شدم که آدم ها فقط آدمند و هرکدام مجموعه ای از ترس‌ها، رویاها، آرزوها، رنج‌ها و خطاها را با خودشان حمل می‌کنند. من نباید از شخص دیگری انتظار داشته باشم کاملم کند؛ من باید خودم این حس را پیدا کنم.

دلم می‌خواهد به او نزدیک تر و نزدیک تر شوم تا جایی که فاصله بین مان را پر کنم. دلم می‌خواهد او را بگیرم و تکانش بدهم و به او بگویم: «اما استلا، این اسمش زندگی نیست.»

آن وقت بود که عاشق داستان‌ها شدم. داستان‌ها فضایی به من می‌دادند که می‌توانستم از روزمرگی‌های زندگی فاصله بگیرم. معلوم شد که مجبور نبودم خودم باشم. می‌توانستم هر کسی باشم. یاد گرفتم که در میان صفحات و کلمات و جملات زندگی کنم. -:)!-

«نمی‌دونم عشق چیه، اما اگه تو نبودی هرگز سعی نمی‌کردم بفهممش.» ... «دوستت دارم. می‌خوام خوب بشی و در امان باشی و زندگی که می‌خوای رو داشته باشی. می‌خوام شاد باشی. اگه عشق همینه، از وقتی یادم میاد، دوستت داشتم.»

و من از او پرسیدم از کجا می‌فهمی که عاشق کسی شده‌ای ؟ «می‌فهمی دیگه!» ... «خب، بزار واقعیت رو بهت بگم. وقتی میگم خودت می‌فهمی، برای اینه که می‌فهمی. تردید نداری. دیگه از خودت نمی‌پرسی احساسی که داری واقعا عشقه یا نه؛ چون وحشت می‌کنی که این حس رو داری. وقتی این اتفاق می‌افته، اولویت‌هات عوض میشن. دیگه به خودت و خوشحالی خودت فکر نمی‌کنی. فقط به اون شخص فکر می‌کنی و اینکه چیکار کنی تا خوشحالش کنی، حتی اگه مجبور بشی از کنارش بری و خوشحالی خودت رو فدای اون کنی.» «عشق اینه بن؛ عشق فداکاریه.»

انسان اسیر خاطراتشه. می‌گفت خیلی از رفتارای آدم تحت تأثیر خاطراتشه. اونم خاطراتی که اصلاً اونی نیستن که واقعا بودن