بریده‌های کتاب کوگ

هیچ کس نمی‌داند من چه حالی دارم، هیچ کس. آدم عاشق باشد و نتواند به کسی بگوید، غم انگیز نیست؟

گفتم: ای وای مگر می‌شود آدم بی‌خود و بی‌جهت اسیر دوتا چشم بشود؟

هیچ چیز به اندازه عشق از کنترل ما آدم ها خارج نیست.

«اگر بلد بودم از خودم فرار می‌کردم.»

وَ اسْتَعینوا بِالصَّبرِ وَ الصَّلوٰة و به صبر و نماز یاری جویید

آیا در این عالم سعادتی بالاتر از این هست که انسان عاشق باشد و با معشوق خود زندگی کند؟

اگر تو بتوانی باور کنی که گاهی در زندگانی، یک عشق، یک آرزو ممکن است انسان را زنده نگاه دارد، من به‌خاطر آن عشق و آرزوی تو زنده بودم...

پند ار چه هزار سودمند است چون عشق آمد چه جای پند است

صورتم را چرخاندم ته بازار. صدبار گفته بودم گوشواره دوست ندارم. گفته بودم از گوشواره عقم می‌گیرد. عقم می‌گرفت از این چیزهایی که دخترها به گل و گردنشان آویزان می‌کردند.

چنین است طبیعت ناقص انسان! چنین لکه‌هایی بر صفحه‌ی پاکیزه‌ترین سیاره به چشم می‌خورد؛ و چشم‌هایی مثل چشم‌های دوشیزه اسکچرد فقط می‌توانند آن لکه‌های بسیار ریز را ببینند و از دیدن روشنایی کامل سیاره عاجزند.

او می گوید: من کلا صدای ملایمی دارم و زمانی صدایم برای دیگران عادی به نظر می‌رسد که خودم احساس می‌کنم در حال فریاد زدن هستم.