بریده‌های کتاب کوثر باقری

It's the one's who never loved you enough that come to you when you can't sleep.

"Work through pain."

Acceptance is a powerful drug.

"When you think of me, I hope it ruins rock 'n' roll."

I used to say I was born broken. She was born whole.

I had absolutely no interest in being somebody else's muse. I'm not a muse. I'm the somebody. End of fucking story.

Ideas are wilder than memories.

For every shadow, there must be light.

and Addie wishes she had something else to stare at. An anchor to keep her from falling into the easy gravity of the other girl's orbit.

What is a person, if not the marks they leave behind?

به گمانم، اگه همه ما حافظه‌های عالی‌ای داشتیم، برای نسخه‌های قبل‌تر خودمان سوگواری می‌کردیم، درست مثل وقتی که عزیزی را از دست می‌دهیم.

بارها گفته‌ام که خدا اگر از همه عالم و آدم همین یک عباس را می‌آفرید، به نشان «فَتَبارَكَ اللَّهُ اَحْسَنَ الْخالِقِین» ش می‌بالید.

زینب یعنی شناسای بندهای دل حسین، یعنی زیستن در دهلیزهای قلب حسین، عبور کردن از رگ‌های حسین و تپیدن با نبض حسین. زینب یعنی حسین در آینه تأنيث. زينب، یعنی چشیدن خار پای حسین با چشم. زینب یعنی کشیدن بار پشت حسین بر دل.

می‌گوید: «خواهرم در نماز شب‌هایت مرا فراموش نکنی» و تو بر دلت می‌گذرد «چه جای فراموشی برادر؟ مگر جز تو قبله دیگری هم هست؟ مگر ماهی حضور آب را در دریا فراموش می‌کند؟ مگر زیستن بی‌ یاد تو معنا دارد؟ مگر زندگی بی حضور خاطره‌ات ممکن است؟»

ـ اگر حسین، پشت سر است، اصلا بهشت پیش رو کجاست؟ به چه معناست؟

ولی ما همواره حسرت می‌کشیم از این که زمین، کسی مثل عباس را دارد و همچنان زمین مانده است!

و از اساس، برای کسی چون عباس، مقوله‌ای مثل ،مرگ در تقدیر نیست. و برای کسی چون عباس، مقوله‌ای مثل مرگ دست و پاگیر نیست. مرگ کوچکتر از آن است که بتواند بر قامت بلند عباس، لباس فنا بپوشاند. و شهادت با همۀ ارزش و علو و اعتبارش در حدی نیست که بتواند برای عباس، پروانه بقا صادر کند.

عباس کسی است که سرمشق‌های عاشقی، در پرتو نقش قدم‌هایش رنگ می بازد و هر چه خط، در قبال قامتش قد می‌خماند و هر چه نقطه، حول خال عارضش عود می‌سوزاند و اسپند می‌چرخاند.

حساب عباس امّا از حساب عالم و آدم جداست. عباس، دست پرورده منحصر به فرد خداست. عباس کسی است که پای اهل زمین را به آسمان باز میکند. عباس کسی است که دست خاک را به افلاک می‌رساند. گویی که خدا در تخمیر طینت عباس، خلقتی بدیع را از نظر گذرانده ،است، اتفاق تازه ای را اراده کرده است و طرحی نو در انداخته است. گویی که در خلقت عباس، خدا از افق «فتبارک‌الله» خویش هم فراتر رفته است و عباس را چون نشان افتخاری بر سینه «احسن الخالقین» خویش آویخته است.

ـ و ما ادریک ما الزینب!؟ و هیچکس نمیتواند بفهمد که کیست زینب جز خالق زینب.