بریده‌های کتاب از دل کتاب‌گردی‌هایم ⁦♡

«تنهایی» شبیه انسانی نامرئی است‌ که در کنار ما و شانه به شانه ما همراهمان می‌آید. شبیه فردی است که همیشه حضور دارد اما دیده نمی‌شود‌. حس می‌شود اما همیشه پررنگ نیست. «هست» اما ترجیح می‌دهیم که فکر کنیم «نیست». «تنهایی» بخشی از ماست، بخشی از وجود ما که با آن به دنیا آمده‌ایم.

اگر رازم را مسکوت نگه دارم، آن راز زندانی من است؛ اگر بگذارم از دهانم خارج شود، این منم که زندانی آنم. بار درخت سکوت، میوه‌ی ارامش است.

آنچه داریم، اغلب صاحبمان می‌شود.

عشق هرگز آرام و قرار نمی‌گیرد. چطور می‌تواند آرام گیرد؟ در دنیا هیچ جایی برای او نیست. برای رسیدن به عشق، تنها می‌توان مانند تو بود: شوریده، آشفته، توضیح ناپذیر، دیوانه، زنده، زنده، زنده

همون‌طور که می‌دونی ما همیشه روز تولد رو به عنوان چیزی خوشحال‌کننده جشن میگیریم، ولی به نظر من عکس این مسئله صادقه. این تولدها نمادهای ناراحت‌کننده‌ای هستن که نشون میدن عمرمون درحال تموم شدنه و جشن تولد تلاشی برای رد کردن این ناراحتیه.

بهمن گفت: انسان تا وعده نداده، آزاد است، اما وقتی وعده داد زیر بار مسئولیت می‌رود و تا به وعده‌اش عمل نکند رها نخواهد شد.

همه‌چیز ناپدید خواهد شد. این ماهیت تجربه است. هیچ‌چیز پایدار نیست. پایداری توهم است؛ و روزی منظومه خورشیدی نابود خواهد شد.