بریده‌ای از کتاب تکه هایی از یک کل منسجم اثر پونه مقیمی

«تنهایی» شبیه انسانی نامرئی است‌ که در کنار ما و شانه به شانه ما همراهمان می‌آید. شبیه فردی است که همیشه حضور دارد اما دیده نمی‌شود‌. حس می‌شود اما همیشه پررنگ نیست. «هست» اما ترجیح می‌دهیم که فکر کنیم «نیست». «تنهایی» بخشی از ماست، بخشی از وجود ما که با آن به دنیا آمده‌ایم.