بریده‌های کتاب کسری

دلم میخواست سرش را در بغل میگرفتم و میبوسیدم ، حیف که شرم مانعم شد ...

هلیکون: و این حقیقت چیست ، کایوس؟ کالیگولا : آدم ها می‌میرند و خوشبخت نیستند.

من از زندان تنگم خدا را صدا زدم و اون به من در فضای آزادی جواب داد

-حال شما چطور است سرهنگ؟ آئورلیانو پاسخ داد: -در انتظار خاکسپاری نشسته ام!

بنتو پاسخ داد : ( نگرانم نبردی از پیش باخته باشد . جهل و باور های خرافاتی به سرعت شایع می‌شنوند و من باور دارم که رهبران مذهبی برای حفظ موقعیت خود به آتش آن دامن میزنند.)

ولی من شخصیت ندارم. همینطور احساسات `شاید شکل بگیرم، شاید حرف بزنم، اما نه خدایم و نه بودا ، بلکه موجودی بس احساسم که قلبش این چنین از انسان متمایز است.'

همه از مرگ می‌ترسند من از زندگی سمج خودم. چقدر هولناک است وقتیکه مرگ، ادم را نمی‌خواهد و پس میزند.

تنها قانون حقیقی قانونیه که ما رو به آزادی برسونه. قانون دیگه ای وجود نداره.

_چیانگ اینجا بهشت نیست درسته؟ مرغ کبیر زیر نور ماه لبخند زد : _جاناتان مرغ دریایی ، تو باز هم داری یاد می‌گیری. _از اینجا به بعد چه اتفاقی می افته ؟ قراره کجا بریم ؟ اصلا جایی به اسم بهشت وجود داره ؟ -نه جاناتان ، همچین جایی وجود نداره. بهشت نه مکان داره نه زمان . بهشت کامل بودنه.

دنیا فضای عظیمی است، اما فضایی که در برت گیرد - لازم نیست چندان بزرگ باشد - جایی پیدا نمی‌شود. صدا را می جویی ، اما چه می یابی؟ سکوت. سکوت را میجویی ، اما حدس بزن چه می یابی ؟ آنچه بارها و بارها میشنوی همین فال است . و گاهی این صدای پیشگویانه کلید راز آمیزی را که در اعماق مغزت نهفته است می‌زند.

آنچه از مرگ نائوکو آموختم این بود : هیچ حقیقتی نمی‌تواند غمی را که در فقدان عزیزی حس میکنیم برطرف کند. تنها کاری که از دستمان بر می آید، دیدن آن تا انتها و آموختن چیزی از آن است. اما چیزی که می آموزیم در رویارویی با غم بعدی که بی خبر می آید کمکی به ما نخواهد کرد.

به آدم های دور و برم نگاه میکنم ، همه‌شان به یک اندازه ناقص هستند. روزی به پزشکی که مسئول پرونده من است همین را گفتم و او گفت احساسم از لحاظی درست است . ما اینجا نیستیم تا نواقص را اصلاح کنیم ، بلکه می‌خواهیم به آن خو بگیریم : یکی از مشکلات ما این است نمی‌توانیم نواقص خودمان رو بشناسیم یا بپذیریم