بریده‌های کتاب رضوان کاشی‌ساز

در برابرش نه مرگ، که فنا گسترده بود....

چیزی مال تو نبود، جز چند سانتیمتر مکعب درون سرت....

عادت‌هایمان به هم نشت می‌کرد

انسان در ذهنش زندگی می‌کند، انسان در ذهنش می‌میرد

به چشمان خود ممکن بود شک کند، اما به باورهایش از او، نه....

اما جنگ با هرچه دوست داری سر جنگ دارد.

همیشه سجده‌ی آخرش طولانی بود. آن‌قدر که فکر می‌کردی یادش رفته بلند شود.

می‌ترسیدم خوابم ببرد و آجر و آهن سقف رویم بیفتد. هنوز یاد نگرفته بودم در جبهه باید با مرگ رفیق شوی. وقتی یک قدمی‌ات پرسه می‌زند و برایت دست تکان می‌دهد، ترسیدن و نخوابیدن بی‌معناست. اگر قرار باشد دستت را بگیرد و ببرد تا صبح هم آجرها را با چشمت بپایی کار خودش را می‌کند. اگر هم نوبتت نرسیده باشد، دنبالش هم کنی محلت نمی‌گذارد.