بریده‌های کتاب hastea

در زندگی هر کس یک جا هست که از آن بازگشتی در کار نیست. و در موارد نادری نقطه‌ای است که نمی‌شود از آن پیش‌تر رفت. وقتی به این نقطه برسیم، تنها کاری که می‌توانیم بکنیم این است که این نکته را در آرامش بپذیریم. دلیل بقای ما همین است.

فقط یک جور سعادت هست، اما بدبختی هزار شکل و اندازه دارد. به قول تولستوی سعادت یک تمثیل است، اما بدبختی داستان است.

از تخیل می‌ترسی. حتی بیشتر از آن از رؤیاها. از مسئولیتی که با رویا شروع می‌شود می‌ترسی. اما ناچاری بخوابی و رؤیا هم جزو خواب است. بیدار که شدی، می‌توانی تخیل را سرکوب کنی. اما رؤيا را که نمی‌شود سرکوب کرد.

تصمیم گرفتم کتاب‌های او را بخوانم. تک تک آن‌ها را، و هر چه سریع‌تر. نمی‌دانم، شاید تصور می‌کردم اگر همۀ آن‌چه او می‌دانست بخوانم و بدانم برای دوستی با او شایسته‌تر خواهم بود.

می‌گویند پشیمانی روح آدم را سبک می‌کند، اما چنین نیست.

نوع خاصی از کمال فقط از راه انباشت نامحدود نقص تحقق می‌یابد.

مردم احتیاج دارند دستاویزی داشته باشند. یعنی ناچارند. تو هم همین جوری، حتی اگر ندانی. به قول گوته هرچیز استعاره است.

عجیب که سخت به نظر می‌آید، اما خاطرات انگار همیشه خوشایندند. حتی اگر چیزهای بدی بود که آن زمان خاطرم را می‌آشفت، حالا که خاطراتی بیش‌تر نیستند، بدی‌هایشان زدوده شده و از آن‌ها تصاویری زیبا در ذهنم نقش بسته.

تا کاملاً از پا در نیامده‌ایم جوهر واقعی خود را بروز نمی‌دهیم.

بالاترین همۀ قوانین عشق است، و عشق شفقت است.

دو چیز ذهن مرا مدام با اعجابی فزایده و از نو، پر می‌کند: آسمان پر ستاره‌ی بالای سرم و قانون اخلاقی درون وجودم.

من می‌توانم به خودم تجمل مطرود بودن را روا بدارم، هر چند هرگز مطرود نیستم، فقط جسماً تنها هستم، تا بتوانم در تنهایی‌ای بسر ببرم که ساکنانش اندیشه‌ها هستند.

کیف دستی‌ام پر از کتاب‌هایی است که انتظار دارم همان شب بر من دربارۀ خودم رازهایی را بگشایند که نمی‌دانم.

دریا چه کسی را صدا می‌زد؟ چرا این قدر غمگین بود؟

به وجود شیطان معتقد نیستم، ولی اگر می‌بودم چگونه می‌توانستم فکر نکنم که انسان مظهری از شیطان است؟

در تختش دراز کشیده و از پنجره اتاقش به ماه نگاه می‌کرد. غرق در خیالاتش راجع به زندگی اش در ماه بود.