بریده‌های کتاب hastea

زندگی خود را بر فرداهایی بنا کرده بود سرتاسر آواز و سرود، اما اکنون مسلم شده بود که دیگر آن فرداها برای هیچکس آواز نمی‌خوانند.

آمده بود تا با دیدن ما تنهایی را از خود براند، اما تنهایی در درون او بود. این تنهایی او را تا به اتاق ما بدرقه کرده بود و اینک او می‌رفت تا تنهایی را به اتاق خودش بازگرداند.

می‌ترسید خدا یا شیطان یا هر قدرتی را که به عقیدۀ خودش حالا برای شنیدن حرف آدمها گوش ایستاده بودند تا به محض اینکه اینها زیادی اظهار امیدواری کردند تنبیهشان کنند، سر لج بیندازد.

سکوت کشنده است. ولی حرف زدن هم به همان اندازه خطرناک است.

یافتن کلماتی که جدایی می‌افکند خیلی آسان‌تر از یافتن کلماتی است که پیوند می‌دهد و جمع و جور می‌کند!

مارتا: مگر پاییز چیست؟ ژان: بهار دومی، که در آن تمام برگ‌ها مثل گل‌ها هستند.

آن چه که از خیالم می‌گذرد، مرا از دیدن همه‌ی آنچه که احاطه‌ام کرده است کور می‌سازد، بیزار می‌کند.

گاهی مردم از خودشان که حرف می‌زنند آدم خوشش می‌آید فقط شنونده باشد.

آه آقا، نه این‌که ما آدم‌ها شخص بدی باشیم، فقط روشنایی را گم کرده‌ایم.

حقیقت دوست عزیز سخت ملال‌انگیز است.

به طرز عجیبی خسته شده‌ام، نه به علت زیادی حرف زدن، بلکه فقط با فکر کردن به آن‌چه که از این پس باید برای‌تان بگویم.

بگویید ببینم، هم‌وطن عزیز، شرمندگی کمی نمی‌سوزاند؟

حالا که مایلی بفهمی، اولین قدم را به سوی فهمیدن برداشته‌ای.

بعد خشمگینانه فریاد برآورد که اگر خدایی دیگر بود، هرگز اجازه نمی‌داد آن‌ها این‌قدر رنج بکشند.

همیشه گفته‌ام که چشم‌ها هرگز دروغ نمی‌گویند. می‌توان دروغ گفت، اما چشمان آدمی همواره حقیقت را برملا می‌کند.

تنهایی با بال‌های شوم خود بر بام‌های ما خواهد نشست.

فکر نکن من ناراحت نیستم، گو اینکه می‌خندم. می‌بینی، حتی وقتی از زور خنده خفه شده بودم، گریه میکردم، اما فکر هم نکن که وقتی می‌گریم متأثرم، چون خنده هم به همان ترتیب سراغم آمد. این را همیشه به یاد داشته باش که خنده ای که در میزند و میگوید: «اجازه هست وارد شوم؟» خنده‌‌ی حقیقی نیست.