بریده‌های کتاب زهرا 🌱

اسپانیایی ها روبه روشن با بومی ها در آن روزها را این گونه توصیف کرده اند: در یک دست انجیل داشتیم و در دست دیگر یک بطری شراب؛ تفنگی را هم به پشت انداخته بودیم.

《 نوشیدن عصاره هستی به این معنی نیست که نمک بپاشی روی زخم و خودت رو زجر بدی. جرات و جسارت حدی داره و احتیاط و حواس جمعی هم اندازه ای. آدمی هم عاقله که بدونه کجا باید اون ها رو به کار ببنده. 》

قول داده بودم. مرد است و حرفش. باید می رفتم. تنها بودن و نبودن توفیری نمی کرد.

اگر آن روزهای جنگ و بعد از جنگ ، آسد مرتضی 《فتح》های نطامی انقلاب را در جنگ سخت 《روایت》می کرد ، امروز ما می خواستیم 《فتح》های علمی انقلاب را در جنگ نرم 《روایت》کنیم.

برای آنچه از دست رفته، اندوه به دلت راه مده که تورا از آنچه می آید، باز می دارد.

مریم احمدی: پس داشتن یک برنامه و توجه و حساسیت به همه چیزهایی که در اطراف ما هست، حتی فراتر از آن در جهان می گذرد، راز پویایی هر انسان از جمله زنان و مادران است. خانم میرهادی: بله، همین طور است.

وقتی به کسی می گویی غم آخرت باشد، یعنی اینکه امیدوارم همین روزها و به زودی بمیری! زندگی انسان همیشه و هر روز با غم و محنت آمیخته است. فقط کسی می تواند غم آخر را تجربه کند که لحظه ای بعد زندگی اش تمام شود و بمیرد.

《...او می گفت که هر وقت دودل شدم، کاری را انجام بدهم که ممکن است در هشتادسالگی آرزو کنم که ای کاش انجام داده بودم. به هر حال جو می تواند خیلی زود تصمیم بگیرد و استقامت او در تصمیم گیری برای یک زندگی مشترک کافی است.》

《... ولی همه ی اونایی که اهل کتابن، آدمای خوبی نیستن. نباید علاقه های مشترک رو با رفتارهای مشترک اشتباه گرفت.》

این سوال ها و کنجکاوی ها برای او بشارت بودند. می گفت: سوال بیشتر از دعا مرا به خدا نزدیک می کند.

شاید قرار نبود محبت با بوق و کرنا وارد قلب کسی شود و شاهزاده ای سوار بر اسب را به رخ بکشد، شاید محبت احساسی خزنده بود که از جانب دوستی قدیمی آرام آرام در قلب نفوذ می کرد، شاید احساس دوستانه ای بود که به نثر نوشته می شد، اما ناگهان برقی معجزه آسا روی کلماتش فرود می آمد و به آن ها وزن و قافیه می داد.