بریده‌های کتاب حمیدرضا فیاضی

شانس نقش خیلی مهمی را در تمام بی‌عدالتی‌های دنیا بازی می‌کند، حتی خیلی بیشتر از آن چیزی که انتظارش را داری.

گاهی اوقات مردم می‌گویند که نترس بودن خیلی باحال است، اما آنها نمی‌فهمند که دارند درباره چه چیزی صحبت می‌کنند. ترس یک مکانیسم دفاعی ضروری برای بقاست. بی اطلاعی از ترس به معنی شجاع بودن شما نیست، معنیش این است که شما آنقدر احمق هستید که وقتی در جاده ماشینی به سمت شما می‌آید، همانطور توی جاده می‌ایستید.

مامان از خیلی وقت پیش نگران من بود. علتش هم این بود که من همیشه با بچه‌های دیگر متفاوت بودم، حتی از بدو تولد؛ چون هرگز لبخند نزدم. اوایل مامان فکر می‌کرد که فقط رشدم کمی کند است، اما کتاب‌های فرزندپروری می‌گفتند که بچه سه روز بعد از تولد شروع به لبخند زدن می‌کند. او روزشماری می‌کرد. تقریبا ۱۰۰ روز شده بود.

مردم نمی‌تونن چیزی که با بقیه فرق می‌کنه رو تحمل کنن.

مثل همیشه، با چشمانی بی‌فروغ، فقط ایستاده بودم.

از وقتی فهمیدم باردارم، شش دانگ حواسم را جمع کردم. دیگر مواظب بودم کجا بروم، کجا نروم. چه لقمه‌ای را بخورم، چه لقمه‌ای را نخورم. چه حرفی را بزنم، چه حرفی را نزنم.

هر فکر بد و شیطنت آمیز علامتی روی چهره ایجاد می‌کند و با تکرارش، آن علامت را به طور عمیقی کنده کاری می‌کند.

دهان هر فرد افکار او را آشکار می‌سازد و چهره‌ی وی طبیعتش را.

ظاهر افراد درونیات آنها را منعکس می‌کند، و ماهیت اصلیشان را آشکار می‌سازد.

از آنجا که اصلاح اشتباهاتی که ریشه در دوران بلوغ دارند، بسیار دشوار می‌باشد، کودکان تا سن ۱۶ سالگی نباید در معرض موضوعاتی قرار بگیرند که ممکن است با درک نادرست آن مواجه شوند، مانند دین، فلسفه و یا دیدگاه‌ها و باورهای عمومی. بهتر است تنها با موضوعاتی آشنا شوند که خطاهای ریشه‌داری در ذهنشان ایجاد نمی‌کند، مانند تاریخ، زبان، علوم طبیعی و نظایر آن. به طور کلی تنها چنین مفاهیمی برای آنها قابل دسترس و قابل درک است.

حرفه‌ای بودن در کاری، به این معناست که فرد نه تنها به کارش علاقمند است، بلکه آن کار را با جدیت تمام دنبال می‌کند. اگر سرمنشا کاری علاقه و جدیت باشد نه به دست آوردن دستمزد بیشتر، اتفاقات بزرگتری برای فرد رخ می‌دهد.

دانش آموزان، دانشجویان و افراد تحصیلکرده در هر سنی که باشند، هدفشان از تحصیل، فقط کسب اطلاعات است نه به دست آوردن یک بینش، آنها می‌خواهند که در مورد همه چیز اطلاعات داشته باشند تا بتوانند به آن افتخار کنند، وقتی به این افراد با این سطح از اطلاعات برمی‌خورم با خودم می‌گویم: « اوه، با این همه زمانی که برای خواندن صرف کرده چطور می‌خواهد به همه آنها فکر کند؟!»

با مشاهده موسسات بی‌شمار آموزشی که در جهان وجود دارد شاید به این فکر بیفتید که نژاد انسان سرشار از خرد و آگاهی است، اما این فقط ظاهر فریبنده ماجرا است. در واقع این موسسات برای کسب درآمد تاسیس شده‌اند نه برای گسترش دانایی. کسانی هم که به این موسسات مراجعه می‌کنند، برای کسب علم و دانش و هنر گذرشان به آنجا نیافتاده، آنها تنها به دنبال موضوعی برای صحبت‌های روزانه‌شان هستند تا بتوانند با آن خودنمایی کنند. در هر ۳۰ سال، نسلی پدیدار می‌شود که به نظر می‌رسد که هیچ نمی‌دانند، بعد تلاش می‌کند که تمام دانشی که طی هزاران سال گرد هم آمده را ببلعد تا وانمود کند که از گذشتگان بیشتر می‌فهمد. آنها برای رسیدن به این هدف به دانشگاه‌ها و کتاب‌ها متوسل می‌شوند، سپس مواردی که گردآوری کرده‌اند را حاصل عقاید خود و هم عصرانشان می‌دانند.

غالب مردم قادر به تشخیص نبوغ واقعی از نوع جعلی آن نیستند. آنها تفاوت گندم و ساقه و همچنین طلا و حلبی را نمی‌فهمند و فاصله بسیار زیاد بین یک گله انبوه و چیزی که بسیار نادر است را تشخیص نمی‌دهند.

شایستگان باید تاج شایستگی را توسط دستان قضاوت انسان‌های متوسطی دریافت کنند که تنها قدرتشان، قدرت بچه‌دار شدن است.

تفاوت اساسی میان ادیان در اعتقاد آنها به تک خدایی،چند خدایی،همه خدایی یا بی‌خدایی نیست،بلکه در این است که کدام یک از فلسفه خوشبینی پیروی می‌کنند و کدام یک از فلسفه بدبینی. دلیل تفاوت و تضاد در کتب عهد قدیم و جدید نیز در همین مقوله خلاصه شده است. هر دوی آنها موجودی عجیب الخلقه می‌آفرینند، به این دلیل که عهد عتیق بر مبنای فلسفه خوشبینی و عهد جدید بر مبنای فلسفه بدبینی بنا نهاده شده‌اند، مانند اینکه اولی صدایی در گام ماژور و دومی صدایی در گام مینور باشد.

ایمان بسیار بیشتر از فلسفه می‌تواند چیزی را به انسان تعلیم دهد.

ادیان در تعلیم دادن،اساتیدی بی‌نظیر هستند.

افرادی نیز وجود دارند که دارای خصیصه‌های خوب و ذکاوتی بی‌عیب و نقص هستند، اما هرگز ضعف و خطای اندک خود را نمی‌پذیرند، و سعی بر پنهان کردنشان دارند و به نمایان شدنشان بسیار حساس هستند. دلیل این امر این است که ایشان تمامی شایستگی‌شان را در فقدان هرگونه عیب می‌دانند، این دسته از افراد گمان می‌کنند هر خطایی که از آنها دیده شود به معنای نابودی این شایستگی است.

اشخاصی که دارای صفات برجسته هستند،به راحتی ضعف‌ها و خطاهای خویش را می‌پذیرند. این اشخاص به این خطاها به چشم یک امر طبیعی نگاه می‌کنند، یا حتی بالاتر از آن، از داشتن آن ضعف‌ها بدون اینکه ذره‌ای احساس خجالت کنند، به خود افتخار می‌کنند.