بریده‌های کتاب حمیدرضا فیاضی

خدای من! هر چقدر نعمت‌های تو بزرگ است قدرشناسی من کوچک است.

خودت را پیش خودت واسطه کرده‌ام و از تو به خودت پناه آورده‌ام.

خدایا! درست است که در سفر به سوی تو توشه‌ام کم است اما با توکل بر تو دلم روشن است.

یک پرتو آفتاب بود، که لحظه‌ای از سینه‌ی ابری گذشته و دوباره زیر ابری باران‌دار پنهان شده و دنیا را سراسر در چشمم تاریک و غم‌انگیز کرده بود.

اتاقم تاریک، و بیرون اتاق گرفته و محزون.

فقط کسی را می‌توانم دوست بدارم که آزاده باشد و احساسات مرا بفهمد و محترم بدارد.

می‌بینید، اشکم جاری است، ناستنکا، بگذارید جاری باشد. بگذارید اشکم بیاید. به کسی کاری ندارد. خودش خشک می‌شود، ناستنکا...

بله، حالم سر جا نیست. سراپا انتظارم و کوچک‌ترین چیزی رنجیده‌ام می‌کند.

امروز روز غمباری بود، هوا بارانی، بی یک تبسم خورشید. درست مثل دوران پیری که در انتظار من است.

مادربزرگ با تشکر قبول کرد و فقط همه‌اش با نگرانی می‌پرسید که کتاب‌ها اخلاقی هستند یا نه. می‌گفت: آخر می‌دانی ناستنکا، اگر کتاب‌ها خلاف اخلاق باشند تو نباید آن‌ها را بخوانی، چیز‌های بد یا می‌گیری!

مادر بزرگ همیشه حسرت گذشته را می‌خورد. در گذشته خودش جوان‌تر بود، آفتاب گرم‌تر بود، خامه به زودیِ امروز ترش نمی‌شد و همه چیز بهتر از حالا بود.

خوشبخت باشید، دوشیزه‌ی نازنین، که مرا از همان اول طرد نکردید و من می‌توانم بگویم که دست‌کم دو شب از عمرم را به درستی زنده بوده‌ام.

من عادت حرف‌زدن با خانم‌ها را از دست داده‌ام_ حتی نمی دانم چطور باید با خانم ها حرف زد. مثلا همین حالا هیچ نمی‌دانم که حرف نسنجیده‌ای زده‌ام یا نه. خواهش می‌کنم راستش را بگویید.

من وقتی با خانم‌ها روبه‌رو می‌شوم دست‌ و پای خودم را گم می‌کنم. جای انکار نیست. آرامشم را از دست داده‌ام. همان‌طور که شما یک دقیقه‌ی پیش که آن آقا ترساندتان خیلی خونسرد نبودید... من هم الان کمی ترسیده‌ام. مثل این است که خواب می‌بینم. حتی در خواب نمی‌دیدم که روزی با خانمی همصحبت بشوم. با هیچ جور خانمی!

شب عاشقان بی‌دل چه شبی دراز بلشد تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد

همیشه انجام هر کاری واسه اولین بار سخته.

زندگی رو همون طوری که هست بپذیر و سپاسگزار باش. شاید گفتنش راحت باشه، اما وقتی این کار رو انجام می‌دی، می‌فهمی که توی چند قدمی خوشبختی هستی.

پنی، به نظرم واسه دوست‌داشتن زندگی دو راه وجود داره. اول اینکه وقتی احساس نارضایتی می‌کنی، سخت تلاش کنی و زندگیت رو تغییر بدی. پنی سرش را به نشانه تایید تکان می‌دهد و می‌گوید: بله، درسته. دالرگات ادامه می‌دهد: اما گزینه دوم شاید ساده‌تر به نظر برسه، اما سخت‌تره. اینکه حتی اگه زندگیت رو تغییر دادی، باید با تغییرات کنار بیای و به آرامش برسی.

الکی نیست که میگن هرچی بیشتر بخوابی، بیشتر خوابت می‌بره.

بیشتر مردم از اینکه دنیا چقدر خطرناکه، غافلن. رختخواب‌های نرم، غذاهای گرم و خانه‌های امن همیشگی نیستن. می‌خوام مردم رو آماده کنم تا برای چنین دنیایی قوی باشن.