بریده‌های کتاب 🩷🤍🩷

اما با این حال تو میتونی چیزی رو در من ببینی که هیچکس تا به حال ندیده...

اما حتی وقتی نفس کم می آورد هم از شادمانی اش چیزی کم نمیشود.

گفتم جمله این است:نگویید وقت ندارم، بگویید نظم ندارم.

نفسم را بیرون می دهم و میگویم: به نظر تو من زیبا هستم؟ هیکاری میگوید:همه کسانی که کتاب میخونن زیبا هستن.

وقتی یک نویسنده هدیه ای به ارزش کارش به شما می دهد، درواقع اعتماد، کنترل و قلبش را که روی کاغذ آورده به شما داده است.

وقتی کسی که دوستش داری و دوستت دارد به تو آسیب میرساند، خیلی طاقت فرساست. مثل سوزنی زیر پوستت یا چاقویی در دنده هایت. نفرت یک انتخاب است اما عشق اینطور نیست. هیچ چیز به اندازه عشق از کنترل ما آدم ها خارج نیست.

نئو زاری کنان میگوید:فقط به این خاطر که مجبوره من رو دوست داره. این شکل دوست داشتن از اینکه از یه نفر بیزار باشی هم بدتره. میدونه من هیچوقت اون کسی که دوست داره نمیشم. میدونه ترجیح میدم اینجا بمیرم تا اون کسی باشم که اون میخواد. من توی اون خونه هیچ اهمیتی ندارم. اونجا هیچکس رو ندارم!🖤🥀

گفت:آیا تو برای حافظ قرآن شدن هم تلاش کرده ای؟ گفتم:نه، تمام تلاش من این است که به جای حافظ قرآن، عامل به قرآن شوم تا قرآن حافظ من باشد.

او هنوز هم به خودش زحمت نداده تکه های قلبش را جمع کند. می داند اگر تکه ها را سر هم کند قلبش دوباره از نو خواهد شکست.

اگر کتاب ها و فیلم ها یک خوبی داشته باشند این است که باعث می شوند برای مدتی همه چیز را فراموش کنی.

هرچه بیشتر هستم، کمتر دوست دارم باشم.هرچه کمتر هستم،دوست دارم از این هم کمتر شوم.

گویا وظیفه من انتخاب راه صحیح و تلاش و استقامت در آن راه است و بقیه مقدرات به دست خالقم است.

هر آدمی داستانی داره که روی پیشونی اش، دور و برش، در گذشتش و در آینده اش نوشته شده.

اسمش را ظلم بگذاری یا تراژدی، در هر صورت دوستان من خواهند مرد‌.

هر مرد موفق، زن فهیم و دل سوزی در خانه دارد.

سرم را به سینه اش چسباندم و آرام گریه کردم و با ضعف و ناتوانی، بریده بریده گفتم:فاطمه، من معصومه هستم خواهر کوچیکت که خیلی دوستش داشتی، موهاشو شونه میزدی، تو از من برای علیرضا خواستگاری کردی و من قول دادم زن داداشت بشم. تو گفتی ما همیشه و هرجا باشه باهمیم و من همیشه مواظب شما هستم. تو گفتی سختی ها و خوشی ها را باهم تقسیم میکنیم، تو همیشه کمترین و بدترین ها را برای خودت برمیداشتی اما حالا بهترین سهم را که مرگ بود تو بردی. پس سهم من کو؟ تو مرگ را توی هوا قاپیدی! من از اینکه در نوبت هم آغوشی با مرگ نشسته بودم خوشحال بودم اما نمیخواستم آخرین نفر باشم. صدای ضربه های پی در پی همسایه ها(دکتر ها و مهندس ها) را بر دیوار سلول می شنیدم که با نگرانی می پرسیدند:چرا جواب نمیدهید؟ میخواستم بگویم:سرمان شلوغ است و سرگرم مردنمان هستیم.

در حقیقت اوا، از مردم بیزارم، همیشه بیزار بودم...

باید یاد بگیرم بدون او زندگی کنم...

من مشتاق خروش رعد و برق هستم؛ آسمان تیره، فوران ناگهانی بارش سرد و طراوت بخش.

_فرانکوس من آرزو دارم باران ببارد. _بله٬ مادموازل. _خب مجبورم با چه کسی درموردش صحبت کنم؟ _خدا، مادموازل