بریده‌های کتاب فرشته هاونگی

هیئت و عزاداری به چه درد میخورد و چه ثمراتی دارد؟ اگر مسیله این است که دینداری ما بیشتر شود کلاس بگذارید و بحث کنیم و مطالعه کنیم. گریه کجا مهم است؟ آنجا ک قرار است اطلاعات تبدیل به باور شوند و احساسات شما گره بخورد با احساسات امام حسین در روز عاشورا. اشک بر سیدالشهدا درحالیکه کاری عاطفی است خرمندانه و نسبت به برخی از دلباختگان عاشقانه است و بر اثر آن گرایش و محبتی میان گریه کننده و شهدای کربلا پیدا میشود که مقدمه ی زنده نگهداشتن سیره انان مانند شجاعت و شهادت طلبی است.

هر چه فاصله بین دانش و عمل انسان بواسطه ی کمرنگ شدن جوهره عزم، بیشتر شود حجابهای انسان بیشتر خواهد شد. ناهماهنگی میان دانش و عمل انسان او را از حیات و هویت انسانی بی بهره میکند زیرا هویت بشر از اندیشه های علمی و انگیزه های عملی ساخته میشود و کسی زنده است که اندیشه صائب و انگیزه صالح دارد.

کمال انسان در این است که آنچه فهمیده به دل تحویل دهد تا با دو بال عقل و دل پرواز کند. هرگز به تنهایی، با بال عقل نمیتوان پرواز کرد، زیرا که اندیشه فقط یک بال است. چه اینکه هرگز با بال دل نمیشود سفر کرد. چون عمل فقط یک بال است.

و سرانجام کار ما، بلا استثنا انعکاس چهره ی باطن ماست در آییینه ی دهر .

الماس اگر چه از همه ی جوهرها شفاف‌تر است، سخت‌تر نیز هست. ماندن در صف اصحاب عاشورایی امام عشق تنها با یقین مطلق ممکن است .... و ای دل تو را نیز ازین سنت لایتغیر خلقت گریزی نیست. نپندار که تنها عاشوراییان را بدان بلا ازموده اند و لاغیر...صحرای بلا به وسعت همه ی تاریخ است.

امام افتاب کرامتی است که خود را از ویرانه ها نیز دریغ نمیکند. اسمان را دیده ای که چگونه در گودال های حقیر اب نیز می‌نگرد؟ اب را دیده ای که چگونه پست ترین دره ها را نیز از یاد نمی برد؟

به تعبیر قرآن بازنده ی واقعی کسی نیست که همه ی پولش را باخته است و حتی آن کسی نیست که آزادی خود را باخته و نوکر دیگری شده است، بلکه کسی است که خودش را باخته است. وقتی انسان خودش را ببازد همه چیز را باخته و اگر انسان خودش را بیابد همه چیز را یافته است.

ما مامور به انجام وظیفه ایم، نه مامور به نتیجه....

به نظر من خیلی از قسمت های کار دست ما نیست. همان گام اول و اراده ی اول از ماست. ما عزم میکنیم که اینجا را بسازیم و کار درست این است که ما بسازیم. وقتی واردش می‌شویم خودش جور می‌شود.

دیگر همه مان به این باور رسیده بودیم که وقتی چیزی روزی مان باشد کافی است ما وظیفه مان را انجام دهیم خودش جلو میرود و جور می‌شود. چیزی هم که روزی مان نباشد خودمان را به آب و آتیش هم بزنیم جور نمی‌شود....

چرا امام حسین را خون خدا مینامیم؟چون اگر خدا فرزندی داشت در همان راهی کشته میشد که امام حسین کشته شد. نبرد امام حسین کاملا برای خدا بود و هیچ گونه ناخالصی در آن وجود نداشت ازین روست ک می‌گوییم سلام بر تو ای خون خدا و این پسر خون خدا ....

چرا من برای امام حسین گریه میکنم؟ من برای امام حسین گریه میکنم تا او را به یاد داشته باشم و بدانم که او در برابر دنیایی از قدرت ایستاد، دنیایی که همگی دست به دست هم داده و ازهر سو را احاطه کرده بودند و او به تنهایی به میدان میرفت.

سال هجری اسلامی ما با عاشورا و محرم آغاز می‌شود تا ما ازین مکتب توشه‌ای کافی از عزم و اراده برای رویایی با زندگی دشوار خود برداریم . ما سخت نیازمند بهره گرفتن از دریای حسینی هستیم تا برای برخورد با تاریکی ها و شب های تاری که در پیش داریم، آماده شویم .

خون خواهی امام حسین یعنی مبارزه با باطل و ظلم و انحراف و یاری کردن حق و دفاع از آن یعنی نیکو کردن اخلاق و حل مشکلات و صاف کردن دلها. خون خواهی امام حسین به آمادگی عمومی برای بهبود وضع اجتماعی و بهبود وضع دفاعی در برابر دشمن حسین و دشمن خدا ، اسرائیل، است.در زمینه فردی نیز هر یک از ما می‌تواند با بهتر کردن وضع اخلاقی و دینی خود امام حسین را یاری کند.