بریده‌ کتاب‌های فاطمه نریمانی

هیچ پاسخ کامل و بی‌نقصی در زندگی وجود ندارد و مادامی که مسئولیت عواقب تصمیم‌های خود را بر عهده می‌گیرید، تمام این تصمیم‌ها صحیح و به جا خواهند بود.

تصمیم گیری، مسئولیت پذیری و خودباوری مثل چرخ دنده هستند. اگر همه آنها به خوبی کار کنند، زندگی مستقل و بی‌نقصی را تجربه خواهیم کرد؛ و فقط با این سبک زندگی می‌توانیم خودباوری‌مان را پرورش دهیم.

یک سبک زندگی یکپارچه و از پیش تعیین شده ما را به سمت درک اشتباهی از خودمان سوق می‌دهد در حالی که تجربه سبک‌های متفاوت درک صحیحی از خودمان را به ارمغان می‌آورد.

سلیقهٔ شخصی چیزی نیست که بتوانیم آن را خلق کنیم بلکه چیزی است که باید آن را احساس کنیم.

تفاوت در سلیقهٔ شخصی به معنای برتری یکی بر دیگری یا دلیل برای تحمیل آن به دیگران نیست.

بحث، بحثِ فضایل هر دورانی است. کودکی که با وجود تب شدید در کلاس درسش حاضر می‌شود هم به عنوان دانش‌آموزی نمونه شناخته می‌شود. شایعه‌ای بی‌اساس این جمله را به سقراط نسبت داده است که «قانون هرچقدر هم که نامطلوب باشد، قانون است» و از همین رو گاهی قتل ناموسی زنان در کشورهای اسلامی را محترم می‌شمارند. گاهی با آموختن یک هنجار خاص به نام فضیلت در جامعه می‌توان داستانی هولناک را به داستانی افتخارآمیز و زیبا و رفتاری توهین‌آمیز یا خشونت‌بار را به رفتاری افتخارآمیز بدل کرد.

قاعده چهارم: صفات خدا را می‌توانی در هر ذره کائنات بیایی. چون او نه در مسجد و کلیسا و دیر و صومعه، بلکه هر آن همه جا هست. همانطور که کسی نیست که او را دیده و زنده مانده باشد، کسی هم نیست که او را دیده و مرده باشد. هر که او را بیابد، تا ابد نزدش می‌ماند.

قاعده سوم: قرآن را می‌توان در چهار سطح خواند. سطح اول معنای ظاهری است. بعدی معنای باطنی است. سومی بطنِ بطن است. سطح چهارم چنان عمیق است که در وصف نمی‌گنجد.

قاعده اول: خودت باش و دنبال عشق نگرد. در زندگی چیزهای مهم‌تر از عشق هست.

شما «در سکوتتان حبس» شده‌اید؟ فکر می‌کنم این چیزی‌ست که می‌گویند؟... می‌خواهیم ازش خارج شویمو نمی‌توانیم، هان؟ چیزی مانعتان می‌شود... مثل عالم خواب... من درکتان می‌کنم، می‌دانم که این...

من اگر قدرت نگه داشتن خودم را داشتم، سکوت می‌کردم. همیشه.

افرادی هستند که صرفا حضورشان فلج‌کننده‌ی صداها و قلب‌ها است...

جامعه‌ای که آسمانش تهی است، تنها به ظاهر آزاد و قوی است. در واقع مانند میز چوبی قطوری است که آن را بید زده است. بیدی که به آن میزند ترس است. البته نه ترس ذاتی که سوخت و ساز بدن را افزایش میدهد تا انسان بتواند از چنگ ببر بگریزد، بلکه ترسی نهانی و نادیدنی، ترسی که مانند استنشاق بیش از حد سرب و پنبه نسوز انسان را مسموم می‌کند.

برای جنگیدن باید بینهایت حاضر و در عین حال غایب بود. حاضر برای ژرف‌ترین خواهش‌های روحانی خویش و غایب برای افکار ابلهانه‌ای که سطح آب را متلاطم می‌کنند.

سخن توان سازندگی و ویرانگری دارد.

نارسیس (سمبل خودشیفتگی) رب النوع کوچکی است که بر زمانه‌ی ما سلطه دارد.

زندگیِ بدون رمز و راز زندگی‌ای است عاری از شعر و ناتوان از درک ژرف زیبایی.

"ما اغلب نمی‌توانیم درباره اشخاصی که روی صحنه می‌روند و کارهای هنری می‌کنند، خوب قضاوت کنیم و کارهای خارج از صحنه و زندگی روزمره آنها را نیز نوعی بازی تلقی می‌کنیم."

"او همیشه احساس کسی را داشت که در جایگاه تماشاچیان نشسته و نظاره‌گر بازی دیگران است، ولی خودش هرگز وارد صحنه نمی‌شود و در ماجرایی شرکت نمی‌کند. اما در واقع همان تماشاچی بودن بیشتر با خلق و خویش تناسب داشت."

"تو متوجه نیستی، چارلز. نمی‌دانی این سوءظن های بی‌مورد تا چه حد ممکن است به دیگران صدمه بزند. یعنی این حرفها که هیچ پایه و اساسی هم ندارد، همه جا می‌پیچد و بالاخره به گوش خانم بابینگتون می‌رسد. آن وقت می‌دانی او چقدر ناراحت می‌شود؟ چه رنج و عذابی می‌کشد؟"