بریده‌ای از کتاب هر واژه یک بذر است اثر سوزانا تامارو

جامعه‌ای که آسمانش تهی است، تنها به ظاهر آزاد و قوی است. در واقع مانند میز چوبی قطوری است که آن را بید زده است. بیدی که به آن میزند ترس است. البته نه ترس ذاتی که سوخت و ساز بدن را افزایش میدهد تا انسان بتواند از چنگ ببر بگریزد، بلکه ترسی نهانی و نادیدنی، ترسی که مانند استنشاق بیش از حد سرب و پنبه نسوز انسان را مسموم می‌کند.