بریده‌های کتاب فاطمه مردی

گاهی فکر کردن به اینکه هر چیزی انتهایی دارد ، آرامش‌بخش است ، این‌که بزرگترین شکنجه‌ها هم فردا می‌توانند تمام شوند .

حکایت محبّت ، حکایت درد است .

هیچ چیز دنیا را به فساد و تباهی نکشانده است مگر زور گفتن معدودی و زور شنیدن بسیاری .

میوهء بسیار ، شاخهء درخت را می‌شکند ، شادی بسیار ، قبل را . ترکمن می‌گوید : با نصف خنده‌ات بخند تا مجبور نشوی گریه کنی . با جامهء نو ، چاروق نو نپوش . کمال ، غصه می‌آورد .

فقط ترسو‌ها کاری را که باور دارند درست است ، به بهانه‌هایی که از بزدلی‌شان سرچشمه می‌گیرد ، عقب می‌اندازند .

انسان فقط وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که خیلی‌ها ، خیلی چیزها را بهتر از او می‌فهمند .

گالان می‌گفت : در راه چیزی مردن ، به آن چیز رسیدن است .

عاشق ، برای گریستن ، بهانه می‌خواهد .

سختی‌های زندگی گاهی جرم پیدا می‌کنند ، چگال می‌شوند و مرئی ؛ جلوی دست و پا می‌افتند ؛ سنگ‌های سر راه می‌شوند ؛ دست‌اندازهای خطرناکِ جادهء زندگی می‌شوند ؛ دود نیستند که با وزیدن باد بروند ؛ رود نیستند که بشود روی آن‌ها پل زد ؛ سنگ‌های عظیم سر راه زندگی‌ات هستند که یا باید برشان داری ، یا باید دورشان بزنی . به هر حال ، نمی‌توانی نادیده‌شان بگیری . گاهی آن‌قدر بزرگ هستند که نمی‌گذارند ادامهء مسیر را ببینی . گاهی ممکن است وادارت کنند همان‌جا بنشینی و و بی‌خیال ادامهء راه بشوی . همه چیز را کند و متوقف می‌کنند . صبرت را سر می‌آورند . اگر کسی باشد که روی شانه‌ات دست بگذارد ، شاید بتوانی برخیزی و آمادهء جدال بشوی .

همیشه این‌طور نیست که مسیر زندگی مثل یک فرش قرمز پیش پای آدم پهن باشد ؛ کسی به افتخار ورودت کف بزند ؛ قرار نیست حتی جاده‌ای مقابل رویت کشیده شده باشد تا مقصد . خودت را می‌بینی که مثل غریبه‌ای ناخوانده به زندگی پرتاب شده‌ای و مسیر در دل تاریکی گم شده است . حتی شک داری که مسیری وجود داشته باشد . شک داری که باید از همین سو بروی یا نه . آیا بالاخره به جاده‌ای خواهی رسید؟ آیا بالاخره رد پایی را خوای دید؟ این چیزها ممکن است نگرانت کند ؛ اما اگر همیشه همان کودک بازیگوش سر به هوا باشی ، نگرانی به درونت راه نخواهد یافت ؛ یا راهی می‌یابی ، یا راهی می‌سازی . آن وقت شاید خیلی های دیگر پیدا شوند که دنبال رد پای تو بیایند . شاید مسیر تو تبدیل به یک جاده شود .