بریده‌های کتاب فاطمه فرجامی نیا

با امر به معروف و نهی از منکر می‌شود از دشمن انتقام گرفت؛ یعنی امر به معروف و نهی از منکر را زنده کن تا بتوانی در مقابل اسرائیل بایستی. اگر در مقابل اسرائیل ناتوانی، ریشه‌‏اش را از چند صد سال پیش پیدا کن که امر به معروف و نهی از منکر را از میان بردی، در نتیجه دشمن بر تو مسلط شد.

آرام و به نجوا گفتم: «حالا دیگر خانه ام خانۀ توست و من کنیزت، یا محمد!»2 با حیایی شیرین سر به زیر انداخت و دست روی قلبش گذاشت: «کنیز؟ شما بانوی این خانه اید...» اشک شوق از گوشۀ چشمانم سر خورد. خوشبخت ترین زن عالم بودم که بانوی قلب محمد می شدم.

من محمد را از جانم بیشتر دوست دارم؛ اما خودش هم می داند که خدایش را بیش از او دوست دارم. و محمد به من مهر عجیبی دارد و خوب می دانم که خدایم را پیش تر و بیشتر از من عاشق است. و هر زمان دو نفر محبوب واحدی داشته باشند، مهرشان به هم آن به آن زیادتر می شود. و چه محبوبی بهتر از خدای مهربان که صاحب دل ها است؟

شمرِ هزار و سیصد سال پیش مُرد، شمرِ امروز را بشناس. امروز باید در و دیوار این شهر با شعار فلسطین تکان می‌خورد. مرتّب دروغ در مغز ما کردند که این یک مسئله‌ داخلی است، مربوط به عرب و اسرائیل است. باز به قول عبدالرحمن فرامرزی اگر مربوط به اینهاست و مذهبی نیست، چرا یهودیان دیگر دنیا مرتب برای اینها پول می‏‌فرستند؟ ما چه جوابی در مقابل اسلام و پیغمبر خدا داریم؟

اگر می‌خواهی در نزد ملل جهان ارزش پیدا کنی که هم بلوک شرق روی تو حساب کند و هم بلوک غرب، سرنوشت تو را او در اختیار نگیرد و او برای تو تصمیم نگیرد، امر به معروف و نهی از منکر داشته باش، همبستگی و همدردی داشته باش، اخوّت و برادری اسلامی را زنده کن، از بی‌خبری پرهیز کن، از ضعف پرهیز کن، از لاابالی‌گری پرهیز کن. این برنامه‌های بی‌خبری و لاابالی‌گری برای چیست؟ برنامه بی‌خبری برای این است که آگاه نباشی، نفهمی، ندانی و برنامه لاابالی‌گری برای این است که ضعیف باشی، قدرت نداشته باشی.

امر به معروف و نهی از منکر یعنی چه؟ یعنی همدردی، همبستگی، همکاری، همگامی، تعرّف (شناسایی)، آگاهی، قدرت. آن که روز اول این اصل را طرح کرد، برای این طرح کرد که می‌دانست دینش دین اجتماعی است، دین فردی نیست، دین صومعه و دیر نیست. آنها که یک عمر در دیرها و صومعه‌‏ها زندگی کردند، امروز دارند متشکل می‌شوند، همبستگی و همدردی پیدا می‌کنند؛ ما که دینمان دین اجتماع و زندگی و همکاری و وحدت و همبستگی است، به سوی انفراد و تنهایی و جدایی و تفرّق گرایش پیدا کرده‌ایم. آن که چنین دستوری را طرح می‌کند می‌خواهد ما ملتی آگاه باشیم و بلکه حوادثی را که در بطن روزگار مستتر و پنهان است، آینده را پیش بینی کنیم. ما نه تنها آینده را پیش بینی نمی‌کنیم بلکه وضع زمان خودمان را هم نمی‌فهمیم! امام صادق در هزار و سیصد سال پیش فرمود: «الْعالِمُ‏ بِزَمانِهِ لا تَهْجُمُ عَلَیهِ اللَّوابِسُ» آن کس که زمان خود را درک کند، اوضاع زمان خود را بشناسد، جریانی را که در سطح و بطن زمان مستمر است درک کند، در کار خود اشتباه نمی‌کند؛ یعنی مردم بی‌خبر از زمان خود، بی خبر از اوضاعی که در بطن یا سطح روزگار می‌گذرد، همیشه در اشتباهند، یعنی همیشه عوضی کار می‌کنند، به جای اینکه دشمن را بکوبند خودشان را میکوبند، به جای اینکه سینه دشمن را سیاه کنند سینه و پشت خودشان را سیاه می‌کنند، سالها باید در تیه بمانند. این هم کارنامه ما.

ببینید در میان مسائل اجتماعی اسلامی که بیشتر از هر مسئله‌ دیگر فکر ما را به خود مشغول می‌‏دارد و ما نسبت به آن مسائل بیشتر از مسائل دیگر حساسیت نشان می‌دهیم و جرقّه ایجاد می‌کنیم، بیشتر برای چه مسائلی ناراحت می‌شویم و حساسیت نشان می‌دهیم و درباره چه مسائلی بی‌تفاوت می‌‏مانیم، لَختیم، حساسیتی نداریم؟ این را یک بررسی بکنیم، آن وقت می‌توانیم رشد اجتماعی، رشد امر به معروف و نهی از منکر، کارنامه خودمان در زمینه امر به معروف و نهی از منکر را تشخیص بدهیم.

چطور می‌توان گفت هفتصد میلیون نفر نمی‌توانند به صورت یک قدرت بزرگ در دنیا باشند؟! اگر چنین جمعیتی در فکر تشکل باشد، در فکر این باشد که به دنبال هدفها و منویات اسلامی برود، همبستگی اسلامی خودش را محکم کند، همدردی اسلامی خودش را تقویت کند، ارتباطات اسلامی خودش را برقرار کند، امکان ندارد که دنیا بتواند او را به‏ حساب نیاورد (آن‏طور که امروز به حساب نمی‌آورد)، محال است که امریکا روی چنین قدرتی حساب نکند و مرتب سرزمین‌های آنها را بمباران کند، محال است که شوروی روی چنین قدرتی حساب نکند. اما به شرط آنکه این قدرت به صورت یک قدرت متشکل دربیاید نه به صورت آحاد پراکنده، ملتهای پراکنده، ملتهایی که دائماً در میان آنها موجبات تفرّق و اختلاف تبلیغ می‌شود، ملتهایی که به چیزی که نمی‌اندیشند شخصیت واقعی و معنوی خودشان است.

سرفه امانم را می برد. می دود و جرعه ای آب می دهد دستم. فایده ای ندارد. گلویم مزۀ خون می گیرد. دراز می کشم. ام ایمن با خشم می گوید: «خدا لعنت کند این قوم ظالم را که با قساوتشان این طور رخت کسالت به تن بانوی ما کرده اند.» نفس عمیقی می کشم: «لعنت چرا، جانم؟! دعا کن برای هدایتشان.» تلخ می خندد: «تصدقت بشوم که کلامت هم مثل محمد پرمهر است. اما من مو سپید کردم کنار این آدم ها. یقین دارم که به دل های مثل سنگشان امید هیچ ایمانی نیست.»