بریده‌های کتاب Fatemeh

اگر تسلی پذیر بود، تسلیتش میگفتم؛ اما هر غمی که تسلیت گفتن ندارد . غم بزرگ را با کلمات کوچک ، حقیر نباید کرد... گریستن غم بزرگ را کوچک نمی کند .

زمانی که انسان به روی نزدیک ترین خویشِ خویش، دست بلند می کند ،غرور وجود ندارد ، دیگری وجود ندارد ، دیگران وجود ندارند ، فردا وجود دارد . درد وجود دارد اما فرد وجود ندارد .

اشتباه کردن گناه نیست ؛ بر سر اشتباه پای فشردن جرم است .

ما حق نداریم از همه آنچه در گذشته کرده ایم دفاع کنیم ، چراکه در این صورت ، هیچ چیز تغییر نخواهد کرد و درست نخواهد شد .

انسان ، تنهایی را انتخاب نمی کند ؛ بلکه در شرایطی، تنهایی به انسان تحمیل می شود .

انسان فقط وقتی انسان است که خودش را معیار همه چیز نداند و باور کند که ممکن است خیلی ها، خیلی چیزها را بهتر از او بفهمند.

چیزی که فهمیدم این بود که واکنش مردم بیشتر از اینکه مربوط به من باشه، به شخصیت خودشون بر میگشت. موضوع اونها بودن نه من. نمیدونی فهمیدنش چقدر سبکم کرد بری مثل این بود که به آذرخش باهام برخورد کرده باشه.

شب،خوبی اش این است که همه چیز تویش گم می شود و بدی اش این است که بعضی چیز ها که توی روز دیده نمی شدند، شب،توی کله آدمیزاد بزرگ می شوند .

بدترین لحظه عمر جایی است که نه بشود رفت و نه بشود ماند.یعنی آدم جنم هیچ کدامش را ندارد ، و می داند هر انتخابی کند برای باقی عمرش حسرت به دل می ماند که چرا آن دیگری را برنگزیده .

در مسیری که به سمت خانه برمی‌گشتم تا کیف پولم را از داخل کلبه بردارم، متوجه قاصدکی پر از کرک شدم. خم شدم، از روی زمین بلندش کردم و مقابل دهانم گرفتم. چشم‌هایم را بستم و کلمات آنی را به یاد آوردم. بعد از دقیقه‌ای، پیش از آن‌که زیر گلوی قاصدک بدمم و دور شدنش از مقابل چشمانم و رقصش را در آسمان تماشا کنم، زمزمه کردم:  آرامش. امیدوار بودم به نوعی یکی از این دانه‌ها، زمزمه‌ی مرا به کسی یا چیزی که می‌توانست آرزویم را برآورده کند، برساند.