بریده‌های کتاب فریده چناری

و اگر من در جای خود بمانم، این خلقِ ننگین به چه آزمایش شود و چه کس در قبرِ من در کربلا ساکن شود — با این‌که خداوند در روزِ دَحوُالارض، آن را برای من برگزیده است و پناهِ شیعیان قرارداده تا مأمنِ آن‌ها باشد در دنیا و آخرت؟

بسم الله الرحمن الرحیم. از حسین ابن علی ابن ابی‌طالب به سوی بنی هاشم: اما بعد، هر کس به من ملحق شود، شهید گردد و هر کس تخلّف کند، به رستگاری نرسد. والسّلام.

هیچ چیز یک رابطه را به اندازه‌ی یک تنفر مشترک قوی نمی‌کند.

نگرانی با وعده‌ی یافتن راه‌حل، برای ما تله می‌گذارد، اما معمولا هیچ راه حلی ارائه نمی‌دهد.

حقیقت تلخ این است که ما نمی‌توانیم زمان تولید کنیم، بلکه فقط می‌توانیم آن را مصرف کنیم.

بذر استقامت، صبر است و بذر اشتیاق، کنجکاوی.

پیغمبر را دید: می‌آید — با گروهی از فرشتگان از چپ و راست و پیشِ روی او — تا حسین را به سینه چسبانید و میانِ دو چشمِ او را بوسید و گفت «حبیبی یا حسین! گویا تو را بینم در این نزدیکی: به خون آغشته و کشته، در زمینِ کرب‌و‌بلا، به دستِ گروهی از امّتِ من، و تو تشنه هستی و آبت ندهند و آرزوی شفاعتِ من دارند. خداوند آن‌ها را روزِ قیامت به شفاعتِ من نائل نگرداند. حبیبی یا حسین! پدرت و مادرت و برادرت نزدِ من آمده‌اند و آن‌ها آرزومندِ تواند و تو را در بهشت درجاتی است که تا شهید نشوی، به آن درجات نائل نگردی.»

حسین گفت «ای برادر، سوگند به خدای که اگر در دنیا هیچ پناه و منزلی هم نباشد، با یزید ابن معاویه بیعت نمی‌کنم.

اگر هدفی آگاهانه انتخاب نشده باشد، ممکن است فقط واکنشی ناخودآگاه به موقعیتی زشت یا دردناک در زندگی‌مان باشد.

ممکن است "خوب" کافی باشد اما "بهتر" به شما وعده‌ی خوشبختی می‌دهد.

مطمئنا هر چقدر که باهوش یا دانا باشید، نمی‌توانید کاملا از تصمیم‌های بد اجتناب کنید، چرا که این‌ها هم بخشی از انسان بودن هستند.

حسین گفت « اِنّا لِلّه و اِنّا اِلَیهِ راجعون. اسلام را وداع باید گفت اگر امّت گرفتارِ امیری چون یزید گردند. و من از جدِّ خود، رسولِ خدا، شنیدم می‌گفت “خلافت بر آلِ ابی‌سفیان حرام است.”» #یاسین_حجازی •کتاب آه | بازخوانی مقتل حسین ابن علی علیهماالسلام•

حسین از سرای بیرون آمد و سوی قبر جدِّ خویش رفت و گفت «السلامُ علیکَ یا رسولَ‌الله. من حسین ابن فاطمه، جگر پاره‌ات و فرزندِ جگر پاره‌ات هستم — که مرا در میانِ امّت خلیفه گذاشتی. پس ای پیغمبرِ خدا، بر ایشان گواه باش که مرا تنها گذاشتند و رها کردند و نگاهداری نکردند. این شکایتِ من است به تو تا تو را ملاقات کنم.»

ولید گفت «وَیحَ غَیرِکَ یا مروان! چیزی برای من پسندی که دینِ مرا تباه کند. به خدا که دوست ندارم آن‌چه بر او آفتاب می‌تابد و از آن غروب می‌کند از مُلک و مالِ دنیا، مرا باشد و حسین را بکشم. سبحان الله! آیا برای این‌که حسین گفت بیعت نمی‌کنم، او را بکشم؟ به خدا قسم عقیده‌ی من این است که مردی که به خونِ حسین او را محاسبه کنند نزدِ خدا، روزِ قیامت سبک‌میزان است.»

مروان گفت «رایِ من آن است که اکنون آن‌ها را بخوانی و امر کنی به بیعت. اگر پذیرفتند، دست از آن‌ها بداری و اگر نپذیرفتند، پیش از آن‌که از مرگِ معاویه آگاه گردند، گردنِ آن‌ها بزنی – چون اگر از مرگ ِ او آگاه گردند، هر یک به ناحیتی رود و مخالفت نماید و مردم را به خود خواند.»

چون با یزید بیعت کردند، نامه به ولید ابن عتبه فرستاد و او را از مرگِ معاویه آگاهی داد. و نامه‌ای دیگر، مختصرتر، نوشت: اما بعد، حسین و عبدالله ابن عمر و ابن زبیر را به بیعت بگیر و آن‌ها را رها مکن تا بیعت کنند.

افکارمان منشأ اهداف، امیدها، رؤیاها و در نهایت اقدامات ما هستند. بنابراین یک نقطه‌ی شروع احتمالی برای هر کاری می‌تواند این باشد که افکارمان را از ذهنمان خارج کنیم و آن‌ها را روی کاغذ سامان دهیم.

وقتی روی چیزهایی که تحت کنترل‌تان نیستند تمرکز می‌کنید، به آن‌ها اجازه می‌دهید تا شما را کنترل کنند.

حتی منظم بودن هم می‌تواند خودش هوشمندانه حواس شما را پرت کند.

معمولا آدم در مواجهه با غمی سنگین یا بعد از یک طوفان شدید روحی مدام می‌خواهد بخوابد. می‌گویند محکومان به اعدام شب آخر زندگی‌شان به خواب سنگینی می‌روند. همین‌طور هم باید باشد، قانون طبیعت است؛ وگرنه آدم توان تحمل سختی را نخواهد داشت...