بریده‌های کتاب فری‌هستم‌با‌مقداری‌با [همون‌فریبا]

احساسم شبیه سربازی بود که از جنگ برگشته است و بعد از شلیک هزاران گلوله‌ی واقعی و دیدن کشته‌های خون‌آلودی که واقعا جانی در بدنشان نیست حالا با دوستانش به شهربازی آمده و بازی آن‌ها را با تفنگ‌های ساچمه‌ای و عروسک‌های مقوایی تماشا می‌کند.

وقتی کلمه‌ها به یاری‌ات می‌آیند، هر مشکلی را می‌توانی حل کنی و حتی هفته‌ها و ماه‌ها تنهایی را تحمل می‌کنی، اما زمانی که کلمات ناگهان ترکت می‌کنند چنان ناتوان و از نفس افتاده می‌شوی که حتی کنار کسی که سال‌ها عاشقش بوده‌ای آنچه می‌خواهی بگویی به زبانت نمی‌آید و درون خودت حبس می‌شوی.

فهمیدم نامه‌هایی که در ذهن خود برای کسی می‌نویسی بسیار ویرانگرتر از نامه‌های نوشته‌شده روی کاغذند.

دوست داشتن مثل صدایی است که فقط در سکوت می‌توانی آن را بشنوی.

نوشتن مثل آینه‌ای جادویی بود که خود دیگر و واقعی‌تری از تو درونش زندگی می‌کند و با تماشایش می‌توانی ابعاد عجیبی از وجود خودت را پیدا کنی.