بریده‌های کتاب فائزه سلطانی

فکر کرد: همه‌ی این حوادث میان طلوع و غروب همین خورشید... و دلش به حال خودش سوخت، چون گاهی در زمانی به کوتاهی یک فریاد ساده همه چیز در زندگی زیر و رو می‌شود پیش از آنکه آدم بتواند خود را به آن عادت دهد.

جوانک اندیشید: ((اگر امروز به هیولایی تبدیل شوم و تصمیم بگیرم یکی یکی آن‌ها را بکشم، تنها هنگامی موضوع را می‌فهمند که تمام گله رو به نابودی باشد. چون به من اعتماد کرده‌اند و اعتماد به غرایزشان را از یاد برده‌اند. فقط به خاطر آنکه من آن‌ها را به سوی آب و خوراک هدایت می‌کنم)).

مامان می‌خواست پیش از رفتن یک بار دیگر هم که شده خوشبختی را لمس کند؛ بنابراین آن روز خانواده برای ما این بود. اینکه سه نفری روی تپه بایستیم و دست‌های یکدیگر را خیلی محکم بگیریم...

عشق ما را به سمتی می‌کشاند که از نظر احساسی با اندک افراد ارزشمند دیگری پیوند بخوریم که به ما پناهگاهی امن در برابر طوفان‌های زندگی عرضه می‌کنند. عشق محافظ ماست و طراحی شده تا حفاظتِ احساسی فراهم کند و ما بتوانیم با ناملایمات زندگی کنار بیاییم‌.

این اواخر یاد گرفته بودم که عشق یعنی زبان کسی را بفهمی و بتوانی به آن زبان صحبت کنی✨️

هرچقدر موقعیتمون پیچیده و گیج‌کنندست، درونم این حس رو دارم که همه چی منطقی و به جاست✨️

شاید نیاز داشتم پیش از آنکه از این مصیبت هرروزه خلاص شوم، در دردم احساس امنیت و پذیرفته شدن بکنم. کسی را لازم داشتم تا هنگامی که گریه می‌کنم مرا درک کند و در آغوشش نگه دارد. من به آرچر احتیاج داشتم.

برای مردم هیروشیما عجیب بود که شهرشان هدف هواپیماهای آمریکایی قرار نگرفته است. آنها شایعاتی به گوششان خورده بود که آمریکایی‌ها می‌خواهندشهر آنها را از حمله معاف کنند. در ناگازاکی هم که دومین بمب اتم در نهم اوت در آنجا افتاد، مردم فکر می‌کردند که شاید شهرشان به این دلیل معاف شده که مسیحیان زیادی در آن زندگی می‌کنند. اما حقیقت تلخ‌تر از این‌ها بود...

مدرسه: امروز خدمات کارگری انجام دادم. طبق معمول همیشه، کار پاکسازی مسیر تخلیه را انجام دادم، ولی نمی‌دانم چرا خیلی احساس ضعف می‌کردم. اما این‌ها در مقایسه با جنگیدن پدر چه اهمیتی دارند؟

با این حال روحیه‌ی مردم بیشتر از قبل خراب شده بود. وقتی از آنها می‌پرسیدیم که با این اوضاع چرا مانده‌اند و از اینجا نمی‌روند؟ می‌گفتند: کجا برویم؟ آنهایی که کسی را داشته‌اند، جایی را داشته‌اند، رفته‌اند. ما تا قبل از این توی بیابان‌ها یا خانه‌ی اقواممان رفته بودیم. مگر آدم چقدر می‌تواند خانه‌ی فامیل بماند؟ دیدیم باز اینجا بهتر است. برگشتیم سر خانه زندگی خودمان.