بریده‌های کتاب Faeze Jafarnia

همه ما بذرهای ذهن‌آگاهی، عشق، درک و شفقت را داریم، اما اینکه آیا این بذرها فرصت رشد خواهند داشت یا نه، به محیط و تجربیاتمان بستگی دارد.

باید بیاموزیم که هر نفس را زندگی کنیم، تا صلح، شوق و آزادی را در هر نفس تجربه کنیم‌.

همه ما همین لحظه در حال مردن هستیم؛ برخی کندتر و برخی سریع‌تر.

رنج نه‌تنها فردی، که همگانی و جمعی است. رنج از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌شود.

مردان فرصت انتخاب دارند، اما تنها قدرت زن‌ها در رد کردن است.

همین باعث می‌شد روابط اجتماعی تا این حد کسالت‌بار باشند؛ آدم‌ها هیچ‌وقت حرف دلشان را نمی‌زدند و اگر چنین کاری می‌کردند، بی‌نزاکت به نظر می‌آمدند.

آدم هرجا برود، باز به جایی برگردد که مُردگان‌اش توی زمین‌اش باشند.

شاید انواع گوناگونی از باختن وجود داشت. و هرکدام از ما باید دستمان را سبک‌سنگین می‌کردیم. تا ببینیم چه دستی را واگذار کنیم تا بازی اصلی را ببریم.

همه ما یه اشتباهاتی داریم تراویس، ولی این شانس رو داریم که خودمون رو از نو بسازیم. حالا اگه نسخه جدیدمون یه ذره بهتر از قبلی باشه، یعنی از اشتباهاتمون درس گرفتیم و رشد کردیم.

مگر همه ما منظومه‌ای از نسخه‌های متفاوت خود‌ در طول زندگی نیستیم؟ شاید اگر شانس می‌آوردیم و البته عاقل بودیم، یاد می‌گرفتیم که چه‌طور خوبی‌های هر نسخه را بیرون بکشیم و بدی‌ها را همان‌جا رها کنیم. همان قسمت‌هایی که به دردمان نخورده بود و چیزی جز درد و عذاب به ارمغان نیاورده بود.

همه ما در زندگی شخصی و حرفه‌ای خود مالک حقایق تلخی بودیم که فقط نوعش بسته به مسیر زندگی‌مان فرق می‌کرد.

این اواخر یاد گرفته بودم که عشق یعنی زبان کسی را بفهمی و بتوانی به آن زبان صحبت کنی.

چشم‌هایش همه‌ی آن چیزی را که صدایش نمی‌توانست، به من گفت. ما هزاران کلمه با هم حرف زدیم، بی‌آنکه واژه‌ای گفته باشیم.

خوش‌حال بودم که سعی نکرد حرف امیدوارکننده‌ای بزند. گاهی اوقات سکوتی همراه با درک، بهتر از مشتی کلمات بی‌معنی بود.

آدم‌ها سال‌هاست به دنبال زبانِ خاموشان هستند، تا بارِ سنگینِ تنهایی را از روی دوشِ خود بردارند اما آخرین نگهبانِ حروفِ گمشده، در مه، گم شده‌.

ولی من می‌خوام بقیه‌ی زندگیم رو بفهمم چه‌جوری می‌گذره... به‌درک که می‌گذره، ولی اقلاً بفهمم چه‌جوری می‌گذره.

حکمی که بر دیگران می‌رانید سرانجام به سوی خودتان برمی‌گردد، یک‌راست به صورت‌تان می‌خورد و بعید نیست آسیب هم بزند.

همیشه قتل یک انسان علت می‌خواهد. برعکس، زنده ماندنش هیچ توجیهی ندارد.

وای بر شما، آن‌گاه که همه از شما تعریف کنند!

هر انسانی همان‌قدر به برده نیاز دارد که به هوای پاک. امرونهی مثل نفس کشیدن است. قبول دارید؟ حتی بی‌بضاعت‌ترین افراد هم راهی برای تنفس پیدا می‌کنند. آن که در پایین‌ترین درجه‌ی اجتماعی جای گرفته هم بالاخره زن یا بچه دارد. اگر مجرد باشد، لابد سگی را برای خودش دست‌وپا می‌کند. در کل، مهم این است که بتوانیم غضب‌مان را سر کسی خالی کنیم، بی‌آن‌که او حق داشته باشد جواب‌مان را بدهد.