بریده‌های کتاب ♡dely

ـ کتاب که وقت و بی‌وقت نمی‌شناسد جوان. پیرمرد رو به من می‌کند و با لحن پدر لسوزی که پسر نااهلش را به مطالعه تشویق می‌کند،می‌گوید: «همیشه کتاب بخوان. کتاب چیز خوبی است.»

چند باری که کتاب را ورق زدم و صفحه‌های با نقش گل و مرغ را خواندم،شعر را پیدا کردم: چون چرخ به کام یک خردمند نگشت تو خواه فلک هفت شمُر،خواهی هشت چون باید مُرد و آرزوها هم هِشت چه مور خورَد به گور و چه گرگ به دشت

شاید خاصیت گور باشد. همین که پای پا تویش بگذاری،ولو یک لحظه،جوری رویت اثر می‌گذارد که انگار هیچ وقت زنده نبوده‌ای.

خداحافظی که کردیم همان جا ایستادم تا دور شدنش را تماشا کنم. همانطور که دور می‌شد دست تکان داد و گفت:«هیچ وقت فانوست را خاموش نکن...»

ـ دنیای آدم بزرگ‌ها همش پر از غم و ناراحتی است.

دخترک لبخند زد و گفت: «قول بده هیچ وقت فانوست را خاموش نکنی.خب؟» حرف‌هایش آنقدر پرت و پلا بود که بتواند مدتی بختیی‌هایم را از یادم ببرد خوش خوشکی گفتم: «خیالت تخت. هیچ وقت خاموشش نمی‌کنم.» گفتم:«اگر می‌دانستی من چه حال و روزی دارم،هیچ وقت سراغم نمی‌آمدی.» دخترک با پوزخند نگاهم کرد و گفت: «نکند کشتی‌هایت غرق شده» خندید و گفت: «شاید هم چراغ فانوست سوخته!». ـ کاش اینطوری بود.کاش...!

«گاهی یک دروغ،دلسوزانه‌ترین حقیقتی است که می‌توانی به کسی بگویی،حتی به خودت».

«کتاب‌ها می‌توانند برای هر کسی که آنها را در دست می‌گیرد حکم آینه داشته باشند و مردم همیشه چیزی را که در آینه می‌بینند دوست ندارند».

فکر می‌کنم گاهی این ترس از سقوط است که باعث بالا رفتن مردم می‌شود. با احساس ترس زاییده نمی‌شویم. وقتی ن جوانیم از دویدن نمی‌ترسیم،پریدن و بالا رفتن در وجودمان است و ترسی از اینکه به ما آسیبی بزند یا در این راه شکست بخوریم نداریم. شکست خوردن و زندگی واقعی است که رس را یادمان می‌دهد؛ولی اگر چیزی را از ته دلت بخواهی،مجبوری ترس را کنار بگذاری و بپری.

آنقدر احمق بودم که صدای زنگ ‌های هشدار را در سرم نشنیدم؛ همان صدایی که وقتی نزدیک از مرتکب اشتباهی شویم می‌شنویمش؛ولی گاهی وانمود می‌کنیم که چیزی نشنیده‌ایم.

هر کاری که در دوران کودکی می‌کردم هیچ وقت کافی نبود. ما انعکاس صدای والدینمان هستیم و گاهی آنها از چیزی که ‌شنوند خوششان نمی‌آید.

بی اعتمادی او به من در کودکیم باعث بی‌اعتمادی‌ام نسبت به خودم در بزرگسالی شد. بی علاقگی او به من باعث شد فکر کنم هیچکس به من علاقه ندارد. خالی بودن وجود او از عشق باعث شد هیچ وقت نتوانم با کسی احساس نزدیکی کنم؛به جز با تو.

درک اتفاقات رخ داده در گذشته،بیشتر از اینکه خوب باشد دردناک است. حالا که به قبل نگاه می‌کنم،شاید اگر می‌دانستی من واقعاً چه کسی هستم،هنوز کنار هم بودیم و دوازدهمین سالگرد ازدواجمان را جشن می‌گرفتیم؛ولی چیزهای زیادی بودند که نمی‌توانستند به تو بگویم.

تبدیل شدن عشق به نفرت،حتی از تبدیل کردن آب به شراب هم آسان‌تر است.

آرزوها مثل پیراهن‌های ویترین فروشگاه هستند؛به نظر زیبا می‌رسند،ولی گاهی اندازه‌ات نیستند. بعضی بیش از حد کوچک‌اند و برخی بیش از حد بزرگ. «خوشبختانه مادرم به من خیاطی یاد داد و حالا آرزوهایم هم می‌توانند اندازه‌ام شوند؛دقیقاً عین پیراهن‌ها».

اعتماد به نفسم مدت‌ها قبل از تو رهایم کرده بود؛ولی زندگی به من یاد داد که شجاع باشم و همیشه دوباره سعی کنم. اگر نتوانی چیزی را رها کنی،امکان ندارد در آن شکست بخوری.

مردم چیزی را که می‌خواهند با چیزی که نیاز دارند اشتباه می‌گیرند؛ولی حالا فهمیدم که این دو چقدر با هم تفاوت دارند. اینکه چطور چیزها یا افرادی که فکر می‌کنیم نیازمندشان هستیم،دقیقاً همان‌هایی هستند که باید از آنها دور بمانیم.

گاهی بهتر است از صفر شروع کنی و بعد به خودت اجازه رشد بدهی.

مرا به یاد ضرب المثلی می‌انداخت که یک پیرمرد زمانی آن را به من یاد داده بود و همچنان دوستش داشتم: «اگر دو خرگوش را دنبال کنی،هیچ کدامشان را نمی‌گیری».

فقط این را می‌دانم که دروغ‌هایی که به خودمان می‌گوییم،همیشه خطرناک‌ترین دروغ‌ها هستند. گاهی افکاری که در گوشه‌های تاریک ذهنمان پنهان می‌کنیم و به آنها اجازه بروز نمی‌دهیم،صادقانه‌ترین افکارمان هستند،چون فقط به ما تعلق دارند و فکر می‌کنیم هیچکس جز خودمون از آنها آگاه نیست.