بریده‌های کتاب yeganeh

بعضی وقت ها تنها چیزی که لازم داری جایی برای گریه کردن است،بدون اینکه کسی تو را ببیند.

هیچ وقت نباید از کسی متنفر بشویم،چون نفرت از آدم ها،از داخل آدم را می خورد و باعث می شود مرض قلبی بگیری.

به هر حال نور از لای پرده ی بسته هم میاد تو اتاق.

**کتاب ها مثل آدم ها هستند. کافی است آن طرف جلدشان را نگاه کنی تا تو را به سفر ماجراجویانه ی بی نظیری ببرند!**

اگر واقعاً،واقعاً چیزی را می خواهی،باید با سماجت دنبالش بروی.

آدم هایی که تخیل ندارند از درون مرده اند.

یه مادر بدون پسرش مثل به لاک پشتِ بدون لاکه.

می دونی سورا،خرمالو قبل از اینکه شیرین و نارنجی بشه،سبزه،اون قدر ترش و گسه که دهنت رو خشک می کنه.گاهی اوقات مادرت هم همین طوره.》اما اگه صبوری کنی و بهش زمان بدی ،میوه ای میشه که زمین تا آسمون با اولش فرق داره،چیزی که ارزش صبر کردن رو داره.

درست مثل اومانی حرف می زد.داشت ارزشم را بهم یادآوری می کرد. قطرات داغ اشک چشمانم را تار کردند . نمی‌توانستم نگاهش کنم. اما می‌دانستم حرف هایش حقیقت داشت.

یانگ سو از کنار من زیر چشمی نگاهی به دخترک انداخت،چشم هایش برق زد. بعد دستم را ول کرد و بدوبدو به سمت جونی رفت. دهانم باز ماند،باورم نمی شد. اما حالا دیگر می‌دانستم که فقط یک دختر زیبا کافی بود تا یانگ سو به ثانیه ای من را رها کند.پوزخندی زدم و تظاهر کردم به برادرم خیره شده ام.

《اگر در خلوت خودت پروا نداشته باشی،در جمع نیز بی پروا خواهی شد.》

حتی اگر دنیا و مردمانش هم دیوانه شده باشند باز هم خورشید طلوع و غروب خواهد کرد.

به همین سادگی.درست روز تولد دوازده سالگی،زندگی ام تمام شد.

فکرم رفت پیش اومانی، آباجی و جیسو، شاید دیگر هرگز نمی‌توانستم آن هارا ببینم. زیر لب زمزمه کردم:《آباجی.》اشک از چشمانم جاری شد، انبار تاریک بود و کسی من را نمی‌دید،جلوی جاری شدن اشک هایم را نگرفتم .

من فقط چند باری توانسته بودم او را ببینم ،آن هم اواخر شب یا در تاریک روشن اول صبح؛ طوری که شک داشتم پدرم را دیده بودم یا روحش را.دلم برایش تنگ شده بود.

برای اولین بار بعد از هفته ها، آباجی دست های اومانی را لمس کرد. همان حرکت کوچک از سمت آباجی،اومانی را آرام کرد و باعث شد انقباض شانه هایش از بین بروند.

فقط به خودم احتیاج دارم، مگر نه؟