بریده‌های کتاب انتشارات به نشر

اگر دلت رضا نیست که کسی نمی تواند به پای تو بند بزند. بودنِ در این شهر و ماندن زیر سایه امام، کبوتر بودن و کبوتر شدن می خواهد. امام به زور کسی را اینجا ماندگار نخواهد کرد. لیاقت می‌خواهد. امام ما غریب نواز است، مگر می شود زیر سایه امام باشی و خودت را غریب بدانی. خودت می دانی. اگر می خواهی دیگر در کارگاهم نباشی و شاگردی ام را نکنی، می توانی از همین فردا بروی. برو به سلامت حبیبِ کاشانی...

نگاهم ناخودآ گاه به کاشی های خوش رنگ حرم نوادۀ پیامبر خدا بود: حسین بن علی! مردی که خواب راحت از چشم خلیفۀ زمان خود، یزید، گرفت و سرانجام خود و خانواده و یارانش کشته شدند. چه سرنوشت غمباری! کاش دربارۀ زندگی او کمی تحقیق می کردم؛ البته اگر ابوطلحه می گذاشت. مثلاً کتاب می خواندم یا سری به اینترنت می زدم و اسمش را سرچ می کردم. هرچه بود، من برای کاری بزرگ دربارۀ حسین و پیروانش به کربلا آمد ه بودم. پس این کوچک ترین حق برای من بود که او را بهتر از بقیه بشناسم. ظهر شد. بازهم از فرستادۀ ابوطلحه خبری نشد. ابوطلحه گفته بود سر صبحی می آید؛ اما چرا نیامده بود؟! یعنی چه اتفاقی افتاده بود؟! مردم فو ج فوج در رفت و آمد بودند، از همۀ تیر ه ها: سفید، سیاه، عربی و عجمی...

بیخود نیست که صدای آبشار را دوست داری و بی جهت نیست که در آسمان صدایی می پیچد که «سمع الله لمن حمده...» یعنی دوست پیغام شکرگذاری شما را شنیده است. یعنی دوست به شما گوش می دهد. به ترانه آبشاریتان، به خروش قطرات بارانی تان...