بریده‌های کتاب باران

_ من حتی بهشت و جهنم را به صورت ثابت نمی‌خواهم. کاش یک نفر می‌توانست تکه‌هایی مساوی از هر دو تای آن‌ها داشته باشد. + آیا این همان چیزی نیست که در این دنیا داریم؟

_ باید به یاد داشته باشیم که شکسپیر عزیز قدیمی می‌گوید فرد خیرخواه هیچ چیز را شر نمی‌پندارد.

والنسی گفت : « می‌دانید همه ی ما مرده‌ایم، تمام خاندان استرلینگ. فقط بعضی‌هایمان دفن شده‌اند و بعضی هنوز دفن نشده‌ایم. این تنها تفاوت بین ما و آن‌هاست.»

« ترس بزرگ‌ترين گناه است...» جان فاستر ادامه داده بود : « تقریبا همه ی چیز های شر در دنیا ریشه در این واقعیت دارند که کسی از چیزی ترسیده است. ترس مثل ماری خزنده است که دور آدم حلقه می‌زند. زندگی با ترس وحشتناک است و ترس از هر چیزی پست‌کننده‌تر است.»

_هر که چیزی دارد، باز هم بیشتر به او عطا خواهد شد و هر که ندارد، آن چیز کمی که دارد نیز از او گرفته خواهد شد.

لحظه‌ای که یک زن متوجه می شود هیچ بهانه‌ای برای زندگی کردن ندارد_ نه عشق، نه وظیفه، نه هدف و نه امید_تلخی مرگ را حس می‌کند.

- عصر به خیر قاتل، مقتول، ملکه، دیوانه

روباه دست هایش را در هم قلاب کرد و از بر خواند : در بازی تقدیر، تو خود می‌دانی جان داد یکی و دیگری شد جانی شد چیره یکی و دیگری گشت زبون شد شاه یکی و گشت آن یکی مجنون

جست به جلو خم شد. او هم مثل کاترین می لرزید:« راه سختی در پیش داریم. هنوز هم میتونی برگردی. پادشاه هنوز هم می خوادت. می دونم که می خوادت. بهت قول میدم صحیح و سالم ولت کنم و کاری با قلبت نداشته باشم. کت، دیگه نمی تونم این کار رو بکنم. نمی تونم قلبت رو ازت بگیرم.»

جست همین طور که به کاترین چشم دوخته بود، آهسته گفت : « انتخابت کیه؟» کاترین در جواب جست زیر لب گفت : « تو.» خودش هم صدایی نشنید، ولی برقی توی چشم های جست دید : « از بین همه چیز، انتخابم تویی.»

جست با صدای آرامی سکوت آمیخته با حیرت را شکست و گفت : « یه راه حل دارم. کاترین، یه راه حل دارم. کی تونیم کنار هم باشیم و سرزمین شطرنج رو نجات بدیم. می تونی شیرینی پزی باز کنی. همه چی رو به راه میشه.» لب های کاترین از هم باز شد. نمی خواست به خودش امید بدهد. جست به سالن رقص و مهمان های نقاب دار اشاره کرد و گفت : « از همه ی این‌ها دست میکشی. ولی به نظرم تو قبلاً هم بدت نمی‌آمد این کار رو بکنی.»

این خواسته‌ی کاترین بود. می خواست به او چیزی بدهد که به‌خاطرش به این سرزمین قدم گذاشته بود. به هر حال، قلبش مال جست بود؛ چه قلب یک شیرینی‌پز باشد، چه قاب یک ملکه. لااقل زندگی بی ارزشش با این فداکاری معنایی پیدا می‌کرد.

_اگر قرار نیست ملکه بشم، بزار لااقل یه کاری کرده باشم. بذار قلب ملکه رو بهت بدم.

_این جوری وقتی قلبم رو میگیری، واقعا قلب ملکه‌ست.

به جست قول داده بود پیشنهاد ازدواج پادشاه را رد کند. قول داده بود؛ ولی آن قول را دختری داده بود که آن موقع قرار بود با بهترین دوستش شیرینی پزی باز کند. آن قول را دختری داده بود که تا زمانی که می توانست کنار مرد رؤیاهای زندگی کند، برایش مهم نبود عضوی از خانوداه اشرافی باشد. آن قول بر زبان دختری جاری شده بود که سرنوشت متفاوتی داشت.

_ جست، قلب من مال توئه. نمی دونم لایقش هستی یا نه. نمی دونم قهرمانی یا یه موجود بی‌سروپا؛ولی مثل اینکه مهم نیست. به هر حال، قلب من متعلق به توئه.

کاترین حس کرد قلبش را دارند فشار می دهند؛ به خاطر کور سوی امیدی که در صدای جست بود؛ به خاطر خواهش چشم هایش؛ به خاطر اینکه مادرش او را به‌زور به طرف پادشاه هل می داد