بریده‌های کتاب aylar

خب، یک امید دیگر هم بر باد رفت. درواقع زندگی من گورستان امیدهای بربادرفته است.

رؤیاها معمولا به واقعیت تبدیل نمیشوند، ‌این طور نیست؟

خیلی جالب است که خیالات آدم به حقیقت تبدیل شوند.

اما متیو به‌ندرت از خانه خارج می‌شد، پس به‌احتمال زیاد موضوع غیرعادی و مهمی او را مجبور به آن کار کرده بود. او مرد بسیار کم‌رویی بود و از رفتن به میان غریبه‌ها یا پاگذاشتن به جایی که مجبور شود در آنجا حرف بزند، متنفر بود.

از جلوی تابلوی «به دهکده‌ی دریاچه‌ی قو خوش آمدید» هم گذشتیم. ماریسول گفت: «یه جایی خوندم که قوها همه‌ی عمر کنار هم می‌مونن.» من گفتم: «معلمولاً، اما نه همیشه.» ماریسول گفت: « من و تو تا اخر عمر دوست می‌مونیم.» این جمله را طوری گفت که انگار دارد درباره‌ی مسئله‌ای واقعی صحبت می‌کند. دقیقاً مثل اینکه بگوید: «رنگ چمن سبز است.»

ماریسول گفت: « جکسون! از اون جادو تا جایی که میشه لذت ببر، باشه؟»

چیزی که بیشتر از همه اذیتم می‌کرد، این بود که کاری از دستم برنمی‌آمد. نمی‌توانستم چیزی را کنترل کنم. مثل این بود که بدون فرمان رانندگی کنی. همه‌اش می‌خوردم به این‌طرف و آن‌طرف، ولی مجبور بودم همان‌طور محکم سر جایم بنشینم.

با خودم گفتم : «بهتره فقط حقیقتا رو در نظر بگیرم و از اونا بهترین استفاده رو ببرم. اولین باری نیست که قراره سختی بکشیم.»

در آن دوران که توی خیابان ها زندگی می‌کردیم، من و کرنشا زیاد نمیتوانستیم با هم اختلاط کنیم، چون همیشه کسی بود که حرفمان را قطع کند، اما عیبی نداشت. "می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. بعضی وقتا ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری."

وضعیتمان درست مثل آدم سرماخورده بود. گاهی فکر می‌کنی هیچ‌وقت قرار نیست سرفه‌هایت خوب شود و گاهی فکر می‌کنی فردا دیگر آخرین روز مریضی است.

مامانم یک‌بار بهم گفت که مشکلات مالی، یواش‌یواش گریبان ادم را می‌گیرند. گفت مثل سرماخوردن می‌مانَد؛ اول فقط گلویت کمی می‌خارَد، بعد سرت درد می‌گیرد و شاید هم سُرفه کنی. بعدش یک‌دفعه می‌بینی دوروبرِ تختت پُر شده از دستمال کاغذی و ریه‌هات انگار دارند بالا می‌آیند.