بریده‌های کتاب آویسا

«میتونم صدای تغییر نفس کشیدنش رو وقتی به تو نگاه میکنه بشنوم.» «وا... واقعاً؟» «هر بار تو رو می‌بینه نفسش بند میاد، انگار اولین باره می‌بیندت.»

«همه‌ی ما هیولایِ یه نفر دیگه‌ایم، نینا.»

اگر می‌توانست خنده‌اش را داخل یک بطری بریزد و هرشب با آن مست شود، حتماً این کار را می‌کرد.

به تدریج با او احساس راحتی کرده بود؛ عادتی که آسان به دست می‌آمد، ولی عاقلانه نبود.

تا وقتی ندونی باید کجا رو نشونه بگیری، مهم نیست تفنگت چقدر بزرگه.

«جرم ما اینه که وجود داریم. جرم ما چیزیه که هستیم.» «نینا، تا به حال به این فکر کردی که شاید... قرار نبود وجود داشته باشین؟» «شاید این شمایین که نباید وجود داشته باشین، هلوار. هم ضعیفین، هم بزدل. زندگیتون کوتاه و پر از تعصبات احمقانه‌ست. به پری‌های چوب و یخ اعتقاد دارین، ولی وقتی قدرت واقعی می‌بینین، تمام تلاشتونو واسه نابود کردنش می‌کنین.»

عشق مهمانی بود که با آغوش باز از او استقبال می‌کردی و بعد دیگر نمی‌توانستی از شرش خلاص شوی.

«من نمیدونم بهانه‌ی تو چیه، شبح. این منم که حتی اگه دستم بد بیاد، از پشت میز بازی بلند نمی‌شم.» «واسه همین بازیکن افتضاح، ولی دوست خوبی هستی.»

نینا همراه باد و باران به داخل زندگی‌اش وزیده و دنیایش را زیر و رو کرده بود و ماتیاس از آن به بعد هرگز نتوانسته بود مجدداً تعادلش را بازیابد.

«من یه کاسبم. همین و بس.» «تو یه دزدی، کَز.» «خب، من هم همینو گفتم.»

چیزهایی که قبل از تولد تو اتفاق میفته، تو زندگی تو اثر می‌ذاره، همچنان که مردم قبل از تو هم، روی تو. هرروز از مکان‌هایی می‌گذریم که اگر به خاطر افراد قبل از ما نبود، از اونجا نمی‌گذشتیم. اکثر ما وقتی در جایی زمان زیادی رو صرف می‌کنیم، تصور می‌کنیم این مکان‌ها با ورود ما آغاز شده‌ن. اما این درست نیست.

آدم تو یه جنگ بزرگ دنبال چیز کوچیکی میگرده تا بهش معتقد بشه و وقتی پیداش کرد، محکم بهش چنگ میزنه. مثل سربازی که در سنگر موقع دعا صلیبش رو محکم میگیره.

این داستان پیچیده و غم‌انگیز زندگی است. قرن‌ها انسان "شجاعت" را با برداشتن سلاح و "بزدلی" را با زمین گذاشتن سلاح یکی دانسته.

هیچ چیز اتفاقی نیست. ما همه‌مون به هم وصلیم. نمیتونی یه زندگی رو از زندگی دیگری جدا کنی. همچنان که نسیم رو از باد.

غریبه‌ها خانواده‌هایی هستن که تو باید اونها رو بشناسی.

سرخوشی مبهم و گریزپای ایوت، همین‌طور تلاش غیرعادی‌اش برای پرهیز از دلگیری‌ها، به نحو خاصی عجیب و گیج‌کننده بود، مثل اینکه آدم تار عنکبوت روی صورتش باشد، اما باعث نشاط هم می‌شد، مانند گردش در روزهای مه‌آلود پاییزی، هنگامی که کارتنک‌ها به صورت می‌چسبند. آدم درست نمی‌داند کجاست.

احساس تحقیر زنانه‌ای عمیق و اهانت‌آمیز به این سگ‌های خانگی داشت که اسم خودشان را مرد گذاشته بودند.

فقط دراز کشید و آرزو کرد کاش زنی کولی بود. در دشت زندگی میکرد، در ارابه‌ای سرپوشیده، هرگز پا به هیچ خانه‌ای نمی‌گذاشت، از وجود بخش و ناحیه خبر نداشت، و هیچگاه چشمش به کلیسا نمی‌افتاد.