بریده‌های کتاب عارفه دمیرچی

و من، هیچ چیزی، هیچ چیزی ندارم، به جز نگاه او، وقتی خداحافظی می‌کرد.

من از خطر کردن، اسیر شدن و مجروح شدن، حتی از مرگ نمی‌ترسم، زیرا سرانجام روزی مرگ فرا می‌رسد، اما می‌ترسم جنگ که تمام شد دیگر به گذشته برنگردیم.

هر کس کسی را که نه دیگری را کشته، نه زمین را ویران کرده بکشد، انگار تمام آدمیان را کشته است. - مائده، ۳۲

وقتی از فاصله بین یهودیت و صهیونیسم حرف می‌زنیم فقط به این دلیل نیست که چند نفر یهودی سنتی این سو آن سوی عالم پرچم اسرائیل را آتش می‌زنند. داستان کمی عمیق‌تر و از سویی دیگر است. صهیونیسم مشکلی در اتحاد با یهودی‌کش‌ها نداشت، اما با رفع تبعیض چرا.

خانه، تماشای برخاستن ماه روی سرزمین گسترده و خفته و داشتن کسی بود که بتوانی او را صدا بزنی تا با هم به نظاره‌ی آن در پشت پنجره بنشینید. خانه جایی است که با دیگران می‌رقصی و زندگی به همین رقصیدن است.

می‌خواهید بهترین قسمت تدریس را بدانید؟ لحظه‌ای که شاگردتان استعدادش را کشف می‌کند. هیچ حسی شبیه این حس روی کره خاکی وجود ندارد.

من شعری برای یک درخت که در خاک تو باید بروید گفته ام. نام این درخت، درخت استقلال است. این درخت را باید با خون آبیاری کرد نه با آب. با آب خشک می‌شود.

«سلام، بد نیستم. (یعنی خیلی هم خوبم). دلم هم برای‌تان تنگ شده ولی خودش کم کم گشاد می‌شود. راستی این‌جا چه‌قدر پشه‌ها و هواپیماهای عراقی به هم شبیه‌اند. دست‌تان را می‌بوسم، ارمیا»

محبت کردن به واضح‌ترین شکل ممکن نشان می‌دهد که ما انسان‌ها حیواناتی آسیب‌پذیر و وابسته هستیم که پناهی جز یکدیگر نداریم.

ترک آمریکا؟ نه؛ من ترجیح می‌دهم تلاش کنم و کشور بهتری از آن بسازم. کشوری که به جنگ ها پایان بدهد، نه این که آن ها را دائمی کند.

زمانی دوستت داشتم؛ اما حالا دیگر نه.

دنبال خوشبختی نگرد؛ خود زندگی خوشبختی است.