بریده‌های کتاب amjad

من نمی‌گویم رنج را تحمل کن و با درد بساز،بل می‌گویم این رنج‌ها را تحلیل کن که از کجا برخاسته اند. آیا خودت به وجود آورده‌ای؟ پس بگذار .آیا دیگران برایت ساخته اند؟ پس خراب کن. و اگر از این هر دو نیست ،پس بکوش که بهره‌اش را بگیری و درسش را بخوانی.

ما باید همراه میزان ها،روش ها و کلیدهایی باشیم و پاسدار دروازه های مغز و قلب خویش. پی‌نوشت: به علی گفتند: بِمَ نِلْتَ بِماٰ نِلْتَ؟ از چه به این همه رسیدی؟ قالَ: کُنتُ بَوّاٰباًعَلیٰ باٰبِ قَلْبَیٖ گفت: من دروازه‌بان دلم بودم .به کسی راه می‌دادم و به چیزی راه می‌دادم که مرا بارور کند، نه اینکه از من بکاهد و مرا مصرف کند.

مسئله ی تربیت و سازندگی بزرگترین مسئولیت ما در این قرن وحشی است .این اولین مسئله است، زیرا هر بقالی، بنایی ،نجاری، طبیبی و مهندسی باید قبلاً تربیت شود و نه تنها تربیت که مربی دیگران هم باشد. این سازندگی اولین و بزرگترین وظیفه است و با سایر مشاغل و برنامه‌ها منافات ندارد.

افراد انسان به تنهایی نمی‌توانند همه کمالات ملائم با ذات خود را کسب کنند. زیرا ذات آدمی در همه‌ی جهات محتاج به کمال است و در عین حال، برای تحصیل بسیاری از کمالات، موانع متعددی وجود دارد که انسان به تنهایی نمی‌تواند آنها را رفع کند. بنابراین انسان مجبور به اجتماع و تعاون می‌شود، تا هر فردی در حد توان،بتواند نیازهای خود را برطرف کند و به نحو اجتماعی زندگی نماید.

انسان جز برای ربّش،برای همه چیز می‌دود.😔

دنیا مثل اتاق تاریکیست که ما را با چشم‌های بسته وارد آن کرده‌اند. یک نفر از ما، ممکن است چشمش باز باشد. ممکن است یک عده بخواهند با کوشش چشم‌های خود را باز کنند و یا ممکن است بخت کسی بخواند و یک نوری از یک روزن ناگهان بتابد و آن آدم یک آن بتواند ببیند و بفهمد.