یکی از قشنگ ترین کتاب هایی که خوندم، این کتابه. هم متن روانی داره و هم اینقدر قشنگ توصیف کرده که حس میکنی تو هم با نقش اصلی داستان همراهی. و امان از آخر داستان که عجیب روح و روان آدم رو درگیر می‌کنه.
        

          این کتاب مجموعه‌ای از تک‌بیت‌های شاعران معاصر است که اسماعیل امینی هم مقدمه‌ای بر آن نوشته و با حسین آهی هم مشورت شده است.

در هر صفحه، سه تک‌بیت «فرد» از شاعران معاصر آمده است که بعضی جالب و تعدادی اندکی هم فوق‌العاده‌اند.

به نظرم بعضی از این تک‌بیت‌ها از دل شعری چون غزل یا شعری دیگر بیرون آورده شده‌اند و شاید در کنار ابیات دیگر بهتر منظور را برسانند.

اما معدود بیت‌هایی هم هستند که شاعر تلاش کرده، نکته‌ای را در این یک‌بیت بگنجاند و به نظرم درست مانند پازلی که یک قطعۀ اضافه دارد، هر چه کوشیده شعر را کامل و جامع در آورد، موفق نشده و شعر داد می زند که به زور در یک‌بیت فشرده (اِم‌پی‌تری!) شده است.

در مجموع خواندنش لذت‌بخش است و برخی ابیات، آن قدر زیبا هستند که ما را زمانی هرچند اندک، به باغ خیال شاعر می‌برند و میهمان او می شویم و لذتی جانفزا می‌بریم.
        

          آقای امین پور من از شما عذر می خوام .
از اینکه اشعارتان را بدون توجه به معنی در مدرسه چندین بار تکرار می کردم تا فقط حفظ شوم.

از اینکه لغات مهم را بالای کتاب می نوشتیم و با کلمه ای بی روح به اصطلاح ((معنی می کردیمشان)).

به قول پرستو کتابی احتمالا زیبا برای دیگرانی است که قدر شعر هایش را در دوران مدرسه می دانستند. و برای من کتابی معمولی .
چرا که با رفتارم باعث شدم با من قهر کنند.
اما با تمام این ها باز هم دوستشان دارم  ،هر چند آن شعر ها احتمالا نظر دیگری داشته باشند.