بریده‌های کتاب امیر مهدی پیروی

از هر نظریه‌ای که بی‌گناهیِ انسان را مردود بداند طرف‌داری می‌کنم و بر هر روشی که با آن مثل مجرم‌ها رفتار کند مُهر تایید می‌زنم.

حقیقت، مانند نور، چشم را خیره می‌کند و مانع می‌شود ببینیم. دروغ، برعکس، شامگاهی زیباست که هر شیئی را مشخص‌تر به تماشا می‌گذراد.

همیشه قتل یک انسان علت می‌خواهد. برعکس، زنده ماندنش هیچ توجیهی ندارد. به همین خاطر، برای جنایت همواره وکیل مدافع پیدا می‌شود ولی برای اثبات بی‌گناهی، فقط گاهی.

در عیاشی، آدم خودش را دارد و بس؛ به همین خاطر، باید آن را مشغولیتِ محبوبِ کسانی دانست که سخت شیفته‌ی شخصِ خویش اند.

هیچ انسانی در لذت‌جویی‌هایش تزویرکار نیست.

انسان چنین است، جناب آقا، دو چهره دارد: نمی‌تواند به دیگری محبت بورزد و خودش را بی نصیب بگذارد.

به گذشته ها نگاه کردن و پرسیدن از خود که "چه میشد اگر..." و جانشین سازی حادثه ای با حادثه‌ای دیگر، لذت تحریک‌آمیزی دارد؛ دیدن این که چگونه از لحظه غم‌انگیز، عقیم و ملال‌آور زندگیِ خود واقعه‌ی شگفت‌انگیز و امیدبخشی جان می‌گیرد که در عالم واقع فرصت شکوفایی نیافته است. چیز اسرار آمیزی است این ساختار شاخه‌شاخه‌ی زندگی: در هرلحظه از دورانِ گذشته احساس قرار گرفتن بر سر دوراهی به آدم دست می‌دهد، یک "بنابراین" و یک "در غیر این صورت" با زیگزاگهای خیره‌کننده‌ی بی‌شماری که در پس زمینه‌ی تاریک گذشته ها دو شاخه و سه شاخه می‌شود.

خاموش ماندن و در خود فرورفتن به‌مراتب بهتر است از ادای سرحال بودن درآوردن.

"هرچه داری به پای زندگی بریز تا مرگ چیزی برای بردن نیابد." نمی‌دانی این جمله را کِی و کجا شنیده ای. اما چگونه؟ ای کاش کسی پیدا می‌شد و می‌گفت ریختن همه چیز به پای زندگی چگونه با درد میسر است.

امید؟ آخرین چیز ته این صندوق خالی. تعلق خاطر به رسیدن محبوبی در آینده یا احتمالا تصور رخدادی خیر و شیرین. جایی در مرز خوش‌خیالی و ایمان.

"مُردن" از "مرگ" وحشتناک‌تر بوده، همیشه، همه‌جا.

چیزهایی هست خیلی بدتر از تنهایی. اما سال‌ها طول می‌کشد تا این را بفهمی | وقتی هم که آخر سر می‌فهمی‌اش،دیگر خیلی دیر شده. و هیچ چیز بدتر از خیلی دیر نیست.

فرق زندگی با هنر این است که هنر قابل تحمل تر است.

مادرم از فرانسه از من خواهش می کرد که مواظب سلامتی خودم باشم، همانطور که موقع جنگ هم به من می‌گفت. حتی اگر پای چوبه دار هم بودم ملامتم می کرد که چرا شال گردنم را جا گذاشته ام.

رمان‌نویس هر روز بیشتر از دیروز حرف برای گفتن خطاب به خواننده‌ای دارد که هر روز کمتر از دیروز وقت برای مطالعه دارد: از کجا می‌توان انرژی لازم برای تعامل با فرهنگی بحران‌زده یافت وقتی که عدم امکان تعامل با آن فرهنگ، خود بخشی از بحران است؟

وقتی خواندن آثار ادبی اساسا بیگانگی‌ات از جریان اصلی را عمیق‌تر می‌کند و این بیگانگی عامل افسردگی‌ات است، دیگر دشوار بتوان ادبیات را دوای درد دانست.

همانطور که دوربین عکاسی تیغی به قلب هنرنقاشی‌ پرتره جدی فرو کرد، تلویزیون هم رمان گزارشگر اجتماعی را از پا درآورد.