بریده‌های کتاب ali

حرف زدن برای آدمایی که به کلماتت ایمان ندارن کار خیلی سختیه.

اما بعضی وقتا مادر پدرا آرزو هایی که برا بچه هاشون دارن رو بیشتر از خودشون دوست دارن.

صدمه دیدن از سوی کسی که عاشقش هستید ، مثل سوزنی است که در زیر پوستتان نفوذ می‌کند یا به سان چاقویی که در دنده تان می نشیند.

اسرار آدم ها را آسیب پذیر می کنند و آسیب پذیری منزوی است. آدم ها را از دیگران دور و عزلت نشین می‌کند

اما صدای چون و چرا همیشه بلند است و صدای مرگ آرام.

«آخه آدم انتظار داره دست کم یه چیزی درست از آب در بیاد.گاهی آرزو میکنم کاش یکهو چند سال جلو می رفتم که ببینم از کجا سر در می آرم. این جوری این همه وقت الکی نقشه نمی کشیدم که آخرش هیچی درست از آب درنیاد.»

«کم کم دارم این رو یاد می گیرم... اینکه واسه هیچی زیاد تلاش نکنم. این جور فقط ناامید می شم.»

چه خوب بود اگر همه چیز را می‌شد نوشت. اگر میتوانستم افکار خودم را به دیگری بفهمانم، میتوانستم بگویم. نه، یک احساساتی هست، یک چیز هایی هست که نه میشود به دیگری فهماند، نه می شود گفت، آدم را مسخره میکنند،هرکس مطابق افکار خودش دیگری را قضاوت می‌کند. زبان آدمیزاد مثل خود او ناقص و ناتوان است.

وقتی آدم یک نفر را دوست داشته باشد بیشتر تنهاست. چون نمی تواند به هیچ کس جز به همان آدم بگوید چه احساسی دارد.

احساس میکردم وقتی ادم تنها میشود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می زند. احساس می‌کند آن قدر از دیگران دور شده که هیچ وقت نمی تواند به آن ها نزدیک شود. می بیند میان این همه آدم ، حسابی تنهاست.

سورمه گفت:((چرا اخم های شما همیشه درهم است.)) آیدین گفت:((نمیدانم.خودم نمی فهمم.)) سورمه گفت:((همیشه دارید فکر میکنید. انگار کشتی هاتان غرق شده.)) آیدین گفت:((من دنبال خودم در گذشته ها میگردم. ما چیز هایی در گذشته داشتیم که حالا نداریم.))

پدر پرسید:((دنبال چه می گردی؟)) آیدین گفت:((دنبال خودم.))

آدم ها هم مثل درخت ها بودند یک برف سنگین همیشه بر شانه های آدم وجود داشت و سنگینی اش تا بهار دیگر حس می‌شد

آری, بهشت ثروتمندان بر روی جهنم فقرا بنا شده است