یمنی را تصور کنید که به مچ دستتان زنجیر شده است. بیشتر عمرتان را همانجا سر کرده است. صدایی شبیه به صدای مانیتور قلب که روز و شب در گوشتان است. شمارشی معکوس شمارشی معکوس که نمی توانید آن را ببینید. به بمبتان نگاه میکنید و آن را مانند یک ساعت بالا نگه میدارید تنها چیزی که به شما خیره می شود چراغی چشمک زن است همراه با بوق آنها مدام به شما یادآوری میکنند که این بمب در نهایت منفجر خواهد شد. فقط زمانش را نمی دانید.

انتظار برای مرگ اینگونه است.

یمی به نام بیماری در رگ هایت غربال میشود.

توان باز کردنش را ندارید توان نابود کردنش را هم توان فرار کردن از آن را هم

زمان بیماری و مرگ برایتان غم انگیزند. آنها طنابی از ترس دور گردنتان می اندازند و عاشق بازی دادنتان هستند. با سایه هایشان روی شانه های شما خم می شوند. و با انگشتان و هم آوری که شما را به تاریکی می کشانند. بدن و ذهنتان و هر چیز دیگری که دوست دارند را با خودشان می برند.

زمان بیماری و مرگ بزرگترین راهزنان جهان هستند. با شاید هم بودند. تا وقتی که ما کنار هم آمدیم