بریده‌های کتاب اختر خانوم

پریچهر و جمشید شانه به شانه‌ی هم از بالای میدان به مردم نگاه می کردند. به سرزمینشان. چقدر به سرو های ابرکوه شبیه بودند، بلند بالا، سرسبز و راست. سر خم نکرده. جان به در برده.

ما زخم هایمان را دوست داریم. گاهی تنها سوزش آنهاست که یادمان می آورد زنده ایم.

زمان همیشه مرهم درد نیست؛ گاهی زخم را عمیق تر می کند.

اگر تنها یک کلام از میراث گذشته، از آن همه شکوه و تاریخ و افسانه و جنگ برای ما باقی مانده باشد همین است که ایران با همه فرزندانش ایران است و من تا زنده ام از آن دست نمیکشم.

ملکوت برای برخی رویاست؛برای برخی پاداش؛ و برای تو دام. بنیانش را از ازل به همین سامان نقش زدم.

زهی عشق! خوشا آن دم که نا رفتنی است و بی جدایی.

مردمان می‌پندارند دین و دانش دو پدیده از هم سوایند، حال آنکه آن ها دست هایی برآمده از یک پیکره‌اند.

مردمان نوع تو مار های بسیاری در اندرون خود دارند اگر چه به ظاهر، پیراسته از مار های شانه اند!

ما برای غفلت، آفریده نشده‌ایم. پس هر آنچه سبب ساز غفلت توست، دشمن توست!

زمان نمی تواند بلور اصل را کدر کند_ مگر آنکه تو پیوسته برق انداختن آن را از یاد برده باشی.

فقر جهل می آورد و جهل فقر. اما این هردو حاصل ضعف اند؛ ضعف در برابر تقدیری که دیگران رقم می‌زنند.

نوابغ همه اعصار و همه سرزمین ها به زبان های گوناگون صحبت می‌کنند، اما در دل همگی آن‌ها شعله یکسانی مشتعل است. آه...! اگر بدانید حال که قادر به درک آنها هستم چه شادی آسمانی‌ای احساس می‌کنم!