بریده‌های کتاب اختر خانوم

من روی گرده ام بخورد "دلش خانه امام رضاست" برایم بس است.

راستی خاک ایران با دل ما چه کرده که این قدر بی قرارش هستیم؟

_الان که حرف می‌زدید، خیلی دقیق نبودید. _من؟ دقیق نبودم؟ حالت پوآرو طوری بود که انگار به او توهین شده.

و تو چون مصراع شعری زیبا سطر برجسته ای از زندگی من هستی.

ریاضیات _ ... ترکیبِ حسابِ متغیر ها از مرتبه n و هندسه n بعدی شالوده آن چیزی است که سلدون آن را "علمِ جبرِ بشر" و "علم زیبای عزیزم" میخواند... _به نقل از "دانشنامه‌ی کهکشانی"

پریچهر و جمشید شانه به شانه‌ی هم از بالای میدان به مردم نگاه می کردند. به سرزمینشان. چقدر به سرو های ابرکوه شبیه بودند، بلند بالا، سرسبز و راست. سر خم نکرده. جان به در برده.

ما زخم هایمان را دوست داریم. گاهی تنها سوزش آنهاست که یادمان می آورد زنده ایم.

زمان همیشه مرهم درد نیست؛ گاهی زخم را عمیق تر می کند.

اگر تنها یک کلام از میراث گذشته، از آن همه شکوه و تاریخ و افسانه و جنگ برای ما باقی مانده باشد همین است که ایران با همه فرزندانش ایران است و من تا زنده ام از آن دست نمیکشم.