بریده‌های کتاب آبی ِ روشن

گاهی وقت‌ها مرگ زود هنگام، سیاستمداران را رستگار می‌کند.

زندگی‌ها را وقتی به خانه آدم‌ها می‌روی، کشف می‌کنی.

برای دیدن شهرها باید چشم دوخت در عمق نگاه آدم‌هایش و نمی‌شود شهرها را فهمید، بدون آنکه با مردمانش معاشرت کرد.

شهر از نبض آدم‌هاست که جان می‌گیرد

بدبختی همین جاست که من آدم خیال‌پردازی‌ام.

عشق در دل می‌جوشد و آدم می‌خواهد که هرچه در دل دارد در دل دیگری خالی کند.

و من می‌توانم بگویم که دست‌کم دو شب از عمرم را به‌راستی زنده بوده‌ام.

آدم چیست؟ آه و دم آه از دمی که این همه ساعت طول می‌کشد

چقدر تاریکی در خانه‌ی ما ریخته است!

چقدر تاریکی بد است تاریکی از لابه‌لای تنهایی در سینه آدم نشت می‌کند

تو که در سینه من نیستی در خون منی ـ خورشیدی که قلب زمین شکسته را روشن می‌کنی.

چاره چیست زندگی همین ندانستن و ترسیدن و پرواز کردن است

دنیا فقط وقتی واقعی می‌شود که بتوانی با کسی به اشتراکش بگذاری.

در برابر تکاپو برای زنده ماندن، تمام دغدغه‌ها کوچک بودند.

این‌جا مرگ طُره‌ای است تنیده در بافته‌ی زندگی.

به جز اینکه ما تنها موجودی هستیم که عرق می‌کنیم، ما تنها موجودی هستیم که احساس تنهایی می‌کنیم.

کاری که منتظر جمع شدن همه باشه، هیچ وقت تموم نمی‌شه! دختری خندید: هیچ وقت شروع نمیشه اصلاً...

مردم خوش باش و سبک روح و کریم‌نهاد و قلندر مزاح را از ما درود دهید.

حاضر وقت باشید که عمر دوباره نخواهد بود.

مردی دعوی خدایی کرد. امیر وقت به حبسش فرمان داد. مردی بر او بگذشت و گفت: آیا خدا در زندان باشد؟ گفت: خدا در همه جا باشد.