بریده‌های کتاب zeynab

"اما مردم کشورم دوباره ثابت کرده بودند که ما هيچ‌وقت دست از جنگیدن برنمی‌داریم و هيچ‌وقت از مقاومت ناامید نمی‌شویم. و هيچ‌وقت اصالتمان را فراموش نمی‌کنیم."

"ولی کتاب ها دیگر زندگی‌ام شده بودند. حتی نمی‌توانستم فکرش را بکنم که روزی را بدون کتاب سر کنم."

"فکر خطرناک وجود ندارد؛ خود فکر کردن است که خطرناک است."

"جایی که کتاب ها را می سوزانند، در نهایت آدم‌ها را هم خواهند سوزاند."

"آغاز کردن هنر نیست، ادامه دادن هنر است."

"از پس دشمنان بر می‌آیم، خداوند مرا از شر دوستان در امان بدارد."

"هر کاری در جهان، تنها با امید ممکن می‌شود."

"کتاب مدرکی است برای اثبات اینکه انسان‌ها می‌توانند جادو کنند."

آقای پرستون می‌گوید:《مولی، خیلی مراقبش باش》 《مراقب رادنی؟ چرا؟》 《چون که، دخترم، اون یه قورباغه‌ست و همه قورباغه‌ها هم شاهزاده از آب در نمی‌آن.》

امید چونان پرنده‌ای‌ ست که در روح آشیان دارد و بی کلام، آواز سر می‌دهد و هرگز خاموش نمی‌شود...

《 تو دلش رو نداری اونی که می‌خوای بشی. به آدمی‌هایی مثل من احتیاج داری. به آدم‌هایی احتیاج داری که بتونی اون انگشت صاحب‌مرده‌ت رو سمت‌شون بگیری و بگی : تقصیر اون بود.》

ممکن بود شکست بخوری... اما نباید خودت رو شکست بدهی.

نمی خواستم دختر بچه‌ای باشم که به خاطر اتفاقات ناعادلانه زندگی زیر گریه می‌زند. اما این عادلانه نبود. اصلا عادلانه نبود.

هنوز او را به یاد می‌آورم، اما خیلی کم. در حقیقت او را به یاد می‌آورم اما حس پدر داشتن را نه، نمی دانم چقدر حرفم با عقل جور در می‌آید. شاید هم حسش را به یا می‌آورم اما فقط در حدی که کودکی هایم را به یاد می‌آورم.