بریده‌های کتاب محمدحسین

من، که هرگز به طور ارادی دیگری را رنجور نساخته‌ام، حق ندارم خودم را رنجور سازم.

انگار شورش در شهرها، پایگاه‌ها و هرجای دیگر هرگز به پایان نمی‌رسد. تنها وقفه‌هایی بین‌شان می‌افتد و ما با حماقت کامل اسم این وقفه‌هارا «صلح» می‌گذاریم.

عمر آدمی لحظه‌ای بیش نیست. وجودش جریانی گذرا، احساسات‌اش مبهم، جسم‌اش طعمه کرم‌ها، روح‌اش گردبادی ناآرام، سرنوشت‌اش نامعلوم و شهرت‌اش ناپایدار است.

...گناهان ناشی از میل یا شهوت بدتر از گناهان ناشی از خشم و غضب‌اند، زیرا به‌نظر می‌رسد روی گردانی انسان خشمگین از عقل با نوعی درد و رنج و احساس نصفه‌نیمه‌ای از اظطرار همراه است؛ درحالی که انسان شهوت‌پرست، که لذت بر او غلبه دارد، بی‌بندوبارتر و زنانه‌تر رفتار می‌کند. ... در یکی گناهکار شبیه کسی است که بر اثر نوعی بی‌عدالتی به درد آمده و به‌طور غیرارادی از خود بی‌خود شده؛ در دیگری گناهکار شبیه کسی است که به خاطر میل به ارضای شهوتش به اراده خویش به سوی گناه می‌شتابد.

دانلد رابرتسون در کتاب خود، فلسفه رفتاردرمانی شناختی دست به مقایسه بسیار خوبی می‌زند. رابرتسون معتقد است که در دوران باستان، فیلسوف ایده‌آل، مبارز راستین ذهن بوده است ولی در عصر جدید، «فیلسوف بیشتر به یک آدم کتاب‌باز تبدیل شده است تا یک مبارز. بیشتر شبیه کتابدار ذهن می‌ماند.»

به قول پدرم: «هرچی سریع‌تر شروع بشه، زودتر تموم می‌شه.»

اگه نمی‌دونی با دستات چیکار کنی، هیچ‌کاری باهاشون نکن!